Een heel jaar lang heb ik de discussies gevolgd over Zwarte Piet. Zonder stellinginname overigens. Ik heb een column gelezen van mijn zus, waarin mijn gevoelens over dit onderwerp goed werden verwoord. Mijn zus schreef dat ze eerder nooit tegen zwarte piet was, maar door de heisa in de media is ze een mening hierover gaan vormen. Doordat het zo optimaal wordt besproken in de media, is het moeilijk om een objectief beeld hierover te vormen.
Welke mening je er ook op na houdt, je bent gekleurd in deze discussie. Er zijn mensen die vredig protesteren en er zijn mensen die heftig demonstreren. Dit alles gebeurt terwijl er langs elkaar heen wordt gesproken. Het over-en-weer gegooi van leuzen, kreten, opmerkingen e.d. zullen niets uitmaken als er niet naar elkaar geluisterd wordt. Het ‘zwarte pieten debat’ heeft ook dit jaar weer een behoorlijke lading en dat komt gewoon doordat er geen dialoog is. Hier zijn een aantal redenen voor te bedenken.
Wellicht wil men geen oplossing of staat men niet open voor een oplossing. Wellicht heeft men geen behoefte om dit te bespreken of te horen. Hoe je het ook wendt of keert, als je in een maatschappij een maatschappelijk probleem aan de kaak stelt, dan is het een maatschappelijke kwestie. Zodra hier sprake van is, moet er actie op worden ondernomen. Ik denk dat een onafhankelijke partij hiervoor moet zorgen door een programma samen te stellen, dat ertoe leidt dat er een dialoog plaatsvindt. Daarbij gaat het niet om een ‘welles-nietes’ verhaal, maar om een ‘hoe-nu-verder-verhaal’. Naar mijn mening is er voor beide partijen wat te zeggen. Beide partijen hebben gelijk. Ik ben zelf als donkere man regelmatig uitgemaakt voor Zwarte Piet, zowel door kinderen als door volwassenen. Het afgelopen jaar heb ik gemerkt dat met name ‘niet-donkere’ mensen het moeilijk vinden om zich in te leven hoe het voor de donkere mede-Nederlander kan zijn. Het is toch niet menselijk of sociaal om zomaar voorbij te gaan aan het gevoel van de medemens? Nou weet ik dat er meerdere onderwerpen zijn waar het sociale aspect ontbreekt en het is zeker niet mijn bedoeling om dat te bagatelliseren. Echter vind ik dat het ‘zwarte pieten debat’ nu vraagt om een dergelijke uiteenzetting.
Inlevingsvermogen
Onlangs zag ik een filmpje van een man die een duidelijke boodschap bracht. Hij gaf aan dat er vele ‘voors en tegens’ zijn genoemd in de zwartepietendiscussie, waarbij hij zei dat hij wel begreep dat er weerstand was. Punten als ‘het is altijd zo geweest’ en ‘het is geen racisme’ zijn genoemd, maar gek genoeg ook aan vastgehouden nadat tegenhangers hebben aangegeven dat het hen wel pijn doet. Zijn conclusie hield in dat als mensen na het horen van alle punten nog steeds vasthouden aan dat het altijd zo is geweest en dat men niet moet zeuren, dat men het inlevingsvermogen had van een amoebe (parasiet). Ik denk dat daar wel wat in zit.
De oorsprong
Over de oorsprong van het probleem vind ik wel dat sommige mensen het wel makkelijk afdoen met termen als ‘zeurpiet’ of ‘aanstellerij’. Men heeft gewoon geen besef en dat komt mede door onwetendheid. Op school is er niet of nauwelijks aandacht besteed aan de periode van de slavernij. De Holocaust is dicht bij huis en dus herkenbaar en daardoor is er sprake van acceptatie. 4 en 5 mei doet iedereen mee met de herdenking en vrijheidsviering. Daar is respect voor. Niemand zal zeggen dat men zich aanstelt of zeurt om iets wat zich 74 jaar geleden heeft afgespeeld. De trans-Atlantische slavenhandel heeft zich weliswaar verder terug afgespeeld (tussen 1525 en 1867), maar de nazaten worden er dagelijks nog aan herinnerd. Daarnaast heeft het 342 jaar geduurd, dus kan men zich niet voorstellen hoe groot de impact hiervan moet zijn geweest. Nederland schaftte de slavernij af in 1863. Het duurde echter nog ruim 100 jaar (zo niet langer) voordat de nakomelingen van de slaven werden geaccepteerd in de maatschappij. Mensen vinden het moeilijk om iets te accepteren waar ze weinig mee hebben of zich niet in herkennen. Uit de geschiedenis blijkt o.a. dat de strijd voor afschaffing van de slavernij en de strijd voor gelijke rechten ook gepaard gingen met veel weerstand en onbegrip. De oplossing ligt ook niet in de trend van zeggen dat mensen terug moeten naar hun eigen land. Het land waarin we leven is uitgegroeid tot een samensmelting van verschillende bevolkingsgroepen. Het past niet meer in de huidige tijd om het af te doen met ‘ga terug naar je eigen land’.
Conclusie
Wat ik nu eigenlijk wil zeggen met mijn column is dat we als land behoefte hebben aan een doorbraak in deze kwestie. De plus– en minpunten zijn besproken. Hoe nu verder? Laten we zorgen voor een dialoog waarbij er fatsoenlijke mensen als vertegenwoordiger deelnemen, die op normale wijze kunnen praten over een oplossing die voor alle partijen bevredigend is. Een oplossing die de traditie van het kinderfeest in stand houdt en die niet meer kwetsend is voor de donkere medebewoners van Nederland.
Op de hoogte blijven van meer opinies? Like ons dan op Facebook en volg ons op twitter
