“De coming out van Tofik Dibi! Het hoge woord is eruit, hij is homoseksueel. Vrijdag kwam hij uit de kast in een interview met de Volkskrant. In zijn boek Djinn vertelt hij hoe hij worstelde met zijn homoseksualiteit en het soms gewelddadige dubbelleven dat hij daardoor leefde.” Aldus Matthijs van Nieuwkerk.
Tenenkrommend heb ik naar het interview met Tofik Dibi in DWDD gekeken. Niet vanwege Tofik, die na zijn bombastische BAM campagne waarmee hij het leiderschap van GroenLinks tartte, nu oprecht en bescheiden overkwam. Matthijs van Nieuwkerk maakte er echter een opwindende show van. Natuurlijk, dat is het format, ook ik kijk regelmatig met plezier naar het positivisme van DWDD, maar Matthijs vond het nu nodig zo vaak mogelijk homo en uit de kast te roepen.
“Vrijdag kwam je in de Volkskrant uit de kast. Wij dachten toen we het lazen, nou en?” Om vervolgens die ‘nou en’ wel te vertalen naar; kom je jouw verhaal bij ons vertellen? Bij voorkeur vandaag nog! We maken ruim baan voor je, zodat we toch nog even met veel bombarie kunnen zeggen, je bent uit de kast, je bent homoseksueel. Maar wacht even… we kunnen het nog spannender maken, je dook het nachtleven in, het spooky nachtleven, stiekem seks zoeken, in elkaar geslagen worden, verkracht, cocaïne, met je benen van een veranda naar beneden hangen. Had ik al gezegd, wij dachten, homoseksueel nou en?
Dit leidde af van een op zichzelf interessant en hopelijk emanciperend verhaal. Tofik bleef er kalm onder en wist het gesprek te verbreden. Hij vertelde over het opgroeien in een multiculturele samenleving, over het ontbreken van rolmodellen en het zoeken naar een eigen identiteit, over de constante druk om te kiezen. Marokko of Nederland, zijn geaardheid of zijn geloof en de angst zijn familie te verliezen. Hij vertelde over de reacties vanuit de gemeenschap, over een Marokkaanse taxichauffeur die hem na de vraag of het echt geen vrouwen worden zei; “nou je blijft sowieso 1 van ons.” Over zijn volgestroomde mailbox met steunbetuigingen van Mohammed’s, Fatima’s, Khadija’s en Hassan’s.
Hatelijke reacties kwamen alleen van PVV en GeenStijl aanhangers, Tofik: “Ze komen alleen op voor homo’s, als ze door moslims worden bedreigd.” Op de vraag of hij een vriend had grinnikte hij, pril en onschuldig, als een verlegen kind betrapt op het hebben van een geheime verliefdheid. Het concept een relatie met een andere man als reële optie is hopelijk een volgende stap voor Tofik.
Het gaat te ver te zeggen dat emancipatie van homoseksualiteit in de moslimgemeenschap een heel eind op weg is, overigens geldt hetzelfde voor een deel van conservatief Nederland. Maar is links en tolerant Nederland, want zo mogen we DWDD en de Volkskrant toch wel noemen, ook niet geheel taboeloos hierin? Acceptatie door moslims, haat van de antimoslims en breed uitgemeten in de linkse media. Kennelijk is het niet zo zwart-wit, een kleine stap in de emancipatie van homoseksuele moslims? Ik hoop het en dat wat de media betreft, ik hoop geen taboe, maar slechts de eeuwige zoektocht naar vluchtige sensatie.
