Als een eenling, schreeuwend in een woestijn. Niemand die maar enig geluid hoort. Niemand die maar iets wil horen. In mijn eentje sta ik daar. De longen uit mijn lijf schreeuwend, totdat iemand wilt horen. Maar de oordoppen zitten zo diep, dat ze bijna het trommelvlies raken. De oogkleppen het zicht blokkerend, niemand die ook maar wilt zien.
Terwijl directeuren/directrices en politici op hun dikke portemonnee zitten, is één van de belangrijkste pijlers van de Nederlandse samenleving een zinkend schip geworden met meerdere gaten aan de onderkant. Elk gat in dit schip, staat symbool voor elke bezuiniging en elke verwaarloosde leerling. Niemand die het zinkend schip wilt erkennen. De oordoppen zitten nog steeds te diep in de oren en de oogkleppen blijven nog steeds het zicht bedekken. Als het aan de hoge bobo’s ligt, blijft het onderwijs voorlopig ook zoals het is. Veranderingen kosten namelijk geld. En budget, dat is er al helemaal niet, dus laten ze het schip genadeloos zinken.
Tranen in mijn ogen krijg ik, als ik de uitzichtloosheid zie in de ogen van de jongeren. Zoveel talent zie ik in rook opgaan. Vooral bij de allochtone jongeren zie ik dat gebeuren. Ze zijn zo intelligent en zitten zo vol met kwaliteiten maar ze zijn in een hokje geduwd en bestempeld als “probleem”, waardoor hun intelligentie en kwaliteiten niet gezien worden. De schuld zo één-twee-drie afgeschoven op de persoon en niet op het gedrag. Nooit kijkend naar het verhaal achter een leerling, nooit kijkend naar de overvolle rugzak, gevuld met problemen en verhalen.
Op zo’n jonge leeftijd hebben ze al zoveel meegemaakt en er is niemand met wie ze kunnen praten, niemand die zich erom bekommert. Het wordt tijd voor de leraar om eens goed te gaan zitten met zijn/haar leerlingen om eens echt te luisteren naar deze jongeren. Maar helaas er is “geen tijd en er is geen geld”.
Dus wordt het heel simpel en makkelijk weg geschoven; alles is toch de schuld van de cultuur, het geloof, de opvoeding van het kind en ga zo maar door… Je kent het wel. Maar is het probleem dan opgelost?!
Verre van dat!!!
Het wordt tijd dat de jongeren van Nederland de aandacht en liefde krijgen die zij verdienen. De jonge allochtonen van nu zijn de toekomstige leraren, advocaten, politici, doktoren van straks. Zij zijn een belangrijk onderdeel van de toekomst van Nederland. Willen wij nou al dit talent verloren laten gaan, toekijkend zonder iets te zeggen of te doen?
Schreeuwend sta ik in een woestijn een poging te doen om het zinkende schip te redden, niemand die mij wilt horen. “Wie ben jij, onervaren jonkie, om ons te komen vertellen hoe wij moeten omgaan met onze leerlingen? Wij zitten meer dan twintig jaar in het vak, jij komt net om de hoek kijken!”, is wat ze zeggen tegen mij.
Onervaren ben ik ja, ik geef het toe. Maar jong zijn en daarmee verbonden zijn met de jongeren is iets wat je niet ‘kunt’ maar wat je bent. Liefde voor de jongeren hebben, een brede kennis van culturen, inlevingsvermogen, ervaring met de problemen van het allochtone tienerleven, zijn vele eigenschappen die ik wel bezit en menig leraar niet. Omdat ik in die schoenen heb gelopen en diezelfde bagage meedraag.
Natuurlijk zijn er goede docenten met passie voor hun vak, maar vaak willen ze niet mee gaan met de tijd en geen begrip willen tonen voor de jongeren van nu. De jongeren zoeken een luisterend oor, een leraar die deze jongeren als passie heeft en niet enkel het leraar zijn, een rolmodel waar zij tegenop kunnen kijken en niet iemand die hun schreeuw om hulp constant maar blijft wegwuiven, hoe gepassioneerd die leraar over les geven ook is. Dat voorbeeld, dat de jongeren nodig hebben, wil ik zijn, die allochtoon waarvoor elke leerling in de schoolbanken blijft zitten.
Daarom heb ik een hele ambitieuze droom. Mijn droom is om de betonnen muren van het onderwijs neer te slaan, zoals de inwoners van Berlijn in 1989 deden met de betonnen muren in hun stad. De betonnen muren die symbool staan voor alle bezuinigingen, dezelfde aanpak hanteren zoals twintig jaar geleden en daarmee niet mee willen gaan met de tijd, de negatieve hokjescultuur en alleen maar werken om te leven.
Dat wil ik doen uit liefde voor alle jongeren in Nederland. Voor mijn generatie en de generatie na mij, voor de toekomst van Nederland moeten deze destructieve muren verdwijnen. Daarom wil ik een stille revolutie ontketenen in het onderwijs. Een vreedzame coup d’état dan wel te verstaan.
Wie doet er met mij mee?
