Ozcan Akyol: “Ik ging de criminaliteit in omdat ik ambitieus ben”

Zijn vader werd als gastarbeider naar Nederland gehaald met de gedachte om later terug te keren naar zijn gezin in Turkije. Later besloot hij om in Nederland te blijven en haalde zijn gezin naar Nederland.

Ozcan groeide op in Deventer, waar zijn vader als gastarbeider woonde en waar Ozcan nog steeds woont. De relatie tussen Ozcan en zijn vader werd moeizaam, hij was het niet eens met de manier waarop zijn vader met zijn gezin omging. De afkeer tegen zijn vader ontwikkelde zich vanwege zijn drankgebruik, het bezoeken van prostituees en een egoistische leefwijze, zo verteld Ozcan.

Niet alleen thuis voelde Ozcan zich niet begrepen maar ook buitenshuis. Thuis vonden ze hem teveel Nederlander en buiten vonden ze hem teveel Turk. Hij voelde zich niet geaccepteerd en van school kwam er ook niet veel.

Hij belandde in de criminaliteit. Samen met een groepje reisde hij door Europa en haalde kluizen leeg van grote winkels. Ze werden opgerold door de politie en aangehouden, ze haalden het nieuws. Ozcan belandde net als de rest van de bendeleden in de gevangenis. Daar leerde Ozcan, dankzij een vriendelijke bewaker, literatuur kennen. Ondanks dat hij alle beperkingen in de gevangenis opgelegd had gekregen mocht hij van de bewaker boeken lenen om te lezen. In de gevangenis kreeg hij het idee dat zijn eigen verhaal mooier was dan de verhalen die hij in boeken las. Hij ontdekte zijn talent voor schrijven.

Toen hij uit de gevangenis kwam begon hij zijn kennis en vaardigheden in de literatuur te verbreden en later begon hij met het schrijven van een semi-autobiografie. Het boek EUS werd geboren. Zijn verhaal in combinatie met zijn schrijfstijl zorgde ervoor dat zijn debuut de bestseller lijst haalde en zijn succes groeit nog steeds met de dag. Hij is een ware literaire belofte voor Nederland.

Hoe is de naam EUS voor je boek ontstaan?
Heel veel mensen hebben moeite om mijn naam uit te spreken. Hierdoor wordt mijn naam steeds vervormd en ik heb heel veel vervormingen in mijn leven te horen gekregen. Toen begonnen een paar Nederlandse vriendjes die mijn naam niet konden uitspreken mij vanaf jongs af aan Eus te noemen, wat een afkorting is van mijn eigen naam. Dat is altijd gebleven. Als je iemand op het voetbalveld dus hoort roepen “Eus speel de bal, Eus speel de bal” dan hebben ze het tegen mij. En omdat het hoofdkarakter in mijn boek mijn literaire alter-ego is heb ik ervoor gekozen om de naam Eus te gebruiken en niet mijn echte naam.

Ozcan, waarom duurde het zo lang tot je je talent voor schrijven ontdekte?
Dat komt omdat er niemand was die mij een duwtje in de rug heeft gegeven. Er was niemand bezig met mijn talenten. Overal was ik niet thuis en niet geaccepteerd. Zowel door de Turken was ik niet geaccepteerd omdat ik geen voorbeeldige Turk ben maar ook onder de Nederlanders in Deventer werd ik niet geaccepteerd, voor hen was ik ‘een van die Turken’. Het talent voor literatuur heeft altijd in mij gezeten alleen heeft het niemand ooit aangewakkerd.

Waarom ging je de criminaliteit in?
Ik werkte in een horeca zaak maar daar wilde ik niet mijn hele leven werken. Het was hard werken voor weinig, ik kon er amper mijn rekeningen mee betalen. School zat er ook niet in. Ik kreeg via de schoonouders van mijn broer een mogelijkheid om als chauffeur geld te verdienen. Ik wist eerst niet waar het om ging, ik hoefde alleen te rijden en volgde instructies op. Ik kreeg er flink voor betaald, het ging om hele grote bedragen. Ik ben ambitieus en omdat ik via de gewone wegen geen kansen zag om te groeien in mijn ambitie was de uitkomt om de criminele wereld in te wandelen.

Wat is een mooie ontwikkeling tussen nu en de nabije toekomst om te benoemen?
Een mooie ontwikkeling is dat de filmrechten van mijn boek EUS inmiddels zijn verkocht. Er komt dus een verfilming van mijn boek, dat is natuurlijk een hele bijzondere ontwikkeling.

Is het ontdekken van je talent en het ontwikkelen ervan je eigen verantwoordelijkheid of moet er iemand zijn die je stimuleert?
Je afhankelijk opstellen van een leraar, een coach, een begeleider of wie dan ook die tekort schiet is iets wat je niet moet doen. Want deze mensen werken niet alleen met jou maar met een groep waardoor er geen individuele aandacht voor je is en talent dus makkelijk mis gelopen kan worden. Natuurlijk is er wel iemand nodig die je een duwtje in je rug geeft maar je moet voornamelijk in je vrije tijd, thuis zelf heel veel aan ontwikkeling van je eigen talent doen. Je moet eigenlijk je leven zo inrichten dat je talent tot volledige ontplooiing komt. Het is voornamelijk zelf heel hard werken en veel opgeven om je doelen en dromen te kunnen realiseren.

Is schrijven een soort van verwerkingsproces voor jou?
Nee, het heeft niets met verwerking te maken. Het heeft te maken met liefde voor taal, passie voor litteratuur en met ijdelheid.

Moet je als schrijver ijdel zijn?
Ja, absoluut. Ik denk dat iedere schrijver ijdel is.