Groningen – Schiphol. Ik zit in de intercity trein. Zoals vaak zit ik in de stilte coupe, waar ik in alle rust en ongestoord kan werken op mijn MacBook.
Het is niet al te druk in de trein. Waar ik zit is iets meer dan de helft van de zitplaatsen bezet. Ik zit achter een vierzit waar een jong stel met drie koffers heeft plaatsgenomen. Ik houd in mijn eentje een twee-zit bezet. Achter mij zit een meisje, schuin links achter mij zit een oud stel heel stilletjes naar buiten te kijken. De twee-zit naast mij is vrij. Verderop zijn er nog 4 mensen verspreid over verschillende zitplekken. Ik kan ze niet zo goed zien.
Ik zit in een halve coupe. Een glazen wand en een glazen deur scheiden ons van de eerste klas, de andere helft van de coupe. Zoals overal waar ik kom, peil ik eerst even hoeveel mede allochtonen er zijn, ik concludeer dat ik de enige ben in de coupe.
Onze derde stop is Lelystad. Er stappen weinig mensen in de trein. In onze coupe stapt 1 iemand in. Het is, naar mijn inschatting, een Marokkaanse man van rond de 35 jaar. Hij heeft een lange moslimbaard, zoals we dat noemen in Nederland. Hij heeft een beginnend kaal hoofd, draagt een witte djileba (zo een mannenjurk) en gesloten witte slippers. In zijn linkerhand houdt hij een nette zwarte tas vast.
Op het moment dat hij de coupe binnentreedt ontstaat er ineens een spanning tussen hem en al de aanwezigen. Alle ogen waren op hem gericht, niet met een blik die interesse toonde in de medemens maar een blik van angst en vraagtekens. Terwijl hij de coupe langzaam binnenliep keek hij rond. Hij merkte de spanning op. Je zag hem ongemakkelijk worden, nog even twijfelen of hij verder zou lopen of dat het beter was om terug te lopen. Hij besloot verder te lopen de coupe in. Hij liep ongemakkelijk om zich heen kijkend. Terwijl alle ogen in de coupe hem angstig volgden ging hij op zoek naar een zitplek. Toen hij mij zag groette hij mij met een knik. Ik zag de opluchting in zijn gezicht. Hij zal vast gedacht hebben ”gelukkig, een soortgenoot, ik ben niet alleen, Alhamdulilah”. Hij nam plaats op de twee-zit naast mij die nog vrij was.
Langzaam begon de trein te rijden. Nog steeds hield iedereen op z’n beurt de man in de gaten. Net of ze elkaar aflossen. De man was nog steeds ongemakkelijk. Het gezicht van de moslim man begon te vertrekken, maakte kriebelende bewegingen. Ineens, uit het niets, moest hij de stilte verstoren door heel hard en uit volle borst te niezen. Haaattjjuuuuuuuuuuu….!
De inzittenden schrokken luidruchtig. Twee vrouwelijke personen moesten het uitschreeuwen en een jongeman had de angst voor deze moslim zover te pakken dat hij schreeuwend uit zijn stoel sprong en angstig om zich heen keek met zijn armen in de lucht. Dat was een uiterst vreemde aanblik. De opa die samen met de oma achter de moslim man zat had naar zijn hart gegrepen. Een belachelijke situatie.
Ik draaide me om naar de moslimman en zei hard op: “”vanaf het moment dat je binnen liep was het gedrag van iedereen in deze coupe asociaal, trek je er niets van aan””. Uit schaamte was de stilte coupe waarin we zaten geen stilte coupe meer. Na mijn woorden spraken inzittenden excuses uit. Niet door iedereen maar door een enkeling en het werd een gezellige reis waarin iedereen de moslim man leerde kennen en hem allerlei vragen mocht stellen terwijl hij netjes alles beantwoordde. De angst was weg, door contact te leggen.
De angst van de westerse niet-moslim tegenover de niet-westerse moslim is zo groot geworden dat men al schrikt als hij niest. Men heeft het losgelaten om de man te zien als een man met een eigen karakter en is hem vanaf seconde 1 gaan zien als de moslim, de terrorist en is gaan handelen uit angst. In plaats van gezondheid te zeggen, schrikt de hele coupe van een niezende moslim. Pas achteraf, na veel schaamte, beseften ze dat ze ook een praatje met hem konden maken en dat hij best aardig was en van alles wel wilde uitleggen.
We leven in een tijdperk van angst voor een niezende moslim.
