Vrijwilligerswerk. Ik vind het belangrijk om terug te geven. Nog belangrijker vind ik om terug te geven aan de toekomst, aan onze toekomst, aan de toekomst die straks Nederland is, de generatie na de mijne.
Daarom heb ik me een paar weken geleden aangemeld bij New Urban Collective om op zaterdagen groep acht leerlingen te begeleiden. Samen met meer dan 20 andere jongeren van mijn generatie begeleiden wij 11 weken lang groep acht leerlingen. Wij bereiden ze extra voor op de cito toets. We behandelen de cito toets met hun, we hebben het over identiteit en we werken aan hun zelfvertrouwen. Want als je vertrouwen in jezelf hebt, ben je halverwege.
We begeleiden leerlingen in Amsterdam Bijlmer. Daar waar het imago niet best is, waar de allochtonen in de meerderheid zijn, daar waar we als Nederland op neer kijken, de mensen als achtergesteld hebben bestempeld. Daar waar ik weet dat er struggle is. Met diversiteit wil ik niet alleen bezig zijn met beeldvorming door columns en een boek te schrijven en alleen maar te praten, nee, ik wil het veld in om samen te werken aan onze toekomst.
Eerste dag
Afgelopen zaterdag was de eerste dag dat we aan de slag gingen samen met de leerlingen. Nina en ik zijn mentor van een groepje van 6 kinderen. We hebben een bijzonder mooi en leuk groepje. Kinderen die zich bewust zijn van respectvol met elkaar omgaan en zelfs aangeven dat ze dat belangrijk vinden. Kinderen die met elkaar in gesprek gaan, zich honderd procent inzetten om als de beste, de slimste uit de groep te komen. Dat doen ze stuk voor stuk, allemaal. Het resultaat is dat ze allemaal voortreffelijke resultaten neerzetten, ik stond versteld.
Ik stond ook versteld
Ik stond ook versteld van de intelligentie en het bewustzijn dat deze kinderen hebben. Dat ze samen met hun ouders bewust ervoor hebben gekozen om de komende 11 zaterdagen op te offeren om naar ons toe te komen om ervoor te zorgen dat ze straks een goede cito uitslag hebben. Wat een kanjers. Maar ik stond ook versteld van het feit hoe bewust en wel wetend ze naar de wereld kijken. Hoe bewust ze zijn van hun eigen talenten, kennen en kunnen. Hun nieuwsgierigheid om te leren.
Geschrokken
Maar ik ben ook geschrokken. Ik ben geschrokken, teleurgesteld geraakt en erg verdrietig geworden. Niet van de leerlingen. Nee. Maar door de manier waarop er met deze leerlingen is omgegaan door leraren, door scholen. Terwijl deze kinderen bewust zijn van hun talenten zijn er leraren geweest die hun hebben verteld dat ze niets met hun talenten mogen doen. Ze mogen alleen uit de boeken leren. Maar ik ben nog meer geschrokken van racisme door leraren die zichtbare letsels achterlaten bij de kinderen. Ik raakte in gesprek met twee van mijn leerlingen.
“Slecht omdat ik zwart ben”
“Mijn lerares zei altijd tegen mij dat ik zo slecht ben omdat ik zwart ben” zei het eerste meisje van Surinaamse komaf waarmee ik sprak. Terwijl ze dat zei keek ze naar haar huidskleur op haar hand. Ik zag het verdriet in haar ogen. Ze had pijn. Haar moeder heeft haar van die school afgehaald. Een andere jongen zei ” ik wil politie agent worden, maar dan in Amerika”. Toen ik vroeg waarom niet in Nederland maar wel in Amerika zei hij “omdat hier bijna geen zwarte agenten zijn, in Amerika wel. In Amerika worden we geaccepteerd, in Nederland nietâ€. En ook dit raakte me en deed me pijn.
Valende onderwijssysteem
Dat onderwijs niet deugde en dat leraren niets deden met talenten van kinderen, dat wist ik. Maar dat leraren zo inpraten op allochtone kinderen, daarvan was ik me niet bewust van. Het baart me zorgen. Waar is de onderwijsinspectie denk ik dan? Waar is de overheid?
Ik kan ze iets positiefs meegeven
Daarom ben ik blij dat ik meewerk aan dit project. Ik kan ze vertellen dat ze iets waard zijn, dat ze iets kunnen bereiken in het leven, ik kan ze vertellen dat ze niet moeten opgeven en dat ze moeten vechten voor hun dromen, wat een leraar ook zegt. Ik kan ze vertellen dat de toekomst van hun is, in hun handen, dat zij het verschil kunnen maken.
