Al van kinds af aan ben ik zoekende naar mijn identiteit en mijn positie in de Nederlandse cultuur. Voor mijn gevoel ben ik gewoon een Nederlander, maar toch merk ik dat ik moeilijk kan integreren met de allochtone cultuur, ik hoor er niet echt bij.
Mijn verhaal begint in Den Haag waar ik ben geboren begin jaren 80 als een telg van een gezin met eerste generatie autochtonen. Mijn ouders waren enkele jaren daarvoor vanuit Limburg naar Den Haag verhuisd. Geboren eind jaren ‘50 waren ze de eerste naoorlogse generatie van Nederland. Er waren zo goed als geen allochtonen in Nederland en daarmee waren er dus ook geen autochtonen. Toen halverwege de jaren ‘60 de eerste arbeidsmigranten naar Nederland kwamen werden mijn ouders de eerste generatie autochtonen. Dat was wel even wennen voor ze, onzeker of de cultuur van hun land nog wel hun cultuur mocht blijven, of ze zich moesten aanpassen en of dat hun cultuur naast de andere mocht blijven bestaan. Een worsteling die op mij als kind werd doorgegeven.
Als tweede generatie autochtoon worstel ik nog steeds met mijn identiteit. De media en de politiek geven geen uitsluitsel. Ben ik nu een individu binnen de Nederlandse cultuur of moet ik verantwoording afleggen voor de daden van ‘mijn groep’? Op zoek naar de waarheid kwam ik terecht op deze site: ‘Voorbeeld-Allochtoon’. In 2025 wil iedereen allochtoon worden, schreeuwt de site, dat spreekt wel aan.
Mijn oog viel op de uitgevraagde vacature voor columnist/opiniemaker. Een mooie kans voor mij om mijn identiteit verder te onderzoeken en een antwoord te vinden op mijn vragen. Vol enthousiasme las ik de vacature. Onbezoldigd…. Vlotte pen…. Ach, waarom niet. Je moet een allochtoon zijn… ojee. Deze deur is al vaker voor mij dicht gegaan. Binnen de culturele zoektocht is er alleen ruimte om vanuit je eigen cultuur over je eigen cultuur te praten. Je opdringen aan de andere cultuur is ongewenst en ongepast. Een poging om de bestaande posities te verlaten en bij elkaar rond te kijken is nog niet mogelijk, het is 2015, het is te vroeg.
Ter plekke bedenk ik me dat mijn onzekerheid weg is, mijn positie is bepaald. Ik ben een autochtoon en zal dat in de ogen van allochtonen ook altijd blijven. Verongelijkt en gediscrimineerd had ik de neiging om het op te geven tot ik het plots door had. Ik moet assimileren, dat is de enige oplossing om in 2025 toegelaten te worden tot de groep, een heldere oproep die ik nu pas zie!
Toen ik thuis kwam ging ik direct aan de slag. Diezelfde avond zat ik aan de eettafel met mijn vrouw en mijn 2 derde generatie autochtone meisjes. Ik heb het ze daar ter plekke verteld: jullie hebben tot 2025 om zelf een allochtoon te worden, pas dan zullen we pas echt 1 zijn.
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
