Het is bijna weer zover. Dan is het 11 juni. Molukkers herdenken dan op die dag de beëindiging van de Molukse treinkaping in De Punt uit het jaar 1977. Er is in de afgelopen paar jaar veel over gepubliceerd en geschreven, mede dankzij onderzoeksjournalist Jan Beckers.
Met zijn onderzoeksrapport “Air Mata Kebenaran” wierp hij, in 2013, nieuw licht op de zaak. De gevolgen daarvan waren de afgelopen twee jaren dan ook gigantisch. In het rapport werd beschreven en duidelijk gemaakt dat en hoe de kapers werden geliquideerd. De direct betrokkenen werden geïnterviewd en het was weer actueel. De media dook erbovenop. Ook willekeurige Molukkers werden erop aangesproken op willekeurige tijdstippen en op willekeurige plaatsen. Een Molukse jongen uit Groningen vertelde mij dat hij in de plaatselijke bakker stond, om een broodje te kopen. Er stond een lange rij, waarop hij in gesprek raakte met een echtpaar. Toen hij zei dat hij van Molukse afkomst was, was hun reactie en vraag: “Oh je bent van Molukse afkomst? Zeg wat vindt jij er eigenlijk van, dat ze die toestand van die treinkaping weer naar boven halen?” Het gesprek veranderde meteen van toon van koetjes en kalfjes naar een discussie, waarop de ene aanviel en de andere de “terroristen” aan het verdedigen was.
Vlak na het verschijnen van het onderzoekrapport besloot ik samen met een aantal andere Molukse jongeren, om een initiatiefgroep op te richten genaamd “Initiatiefgroep Seven 4 Seven”, wat afgeleid is van het gekaapte treinstel 747. Het doel van onze initiatiefgroep was om Jan Beckers en oom Unu Ririmasse waar mogelijk te ondersteunen. Op 25 april 2015 besloot Seven 4 Seven om ermee te stoppen.
Elk jaar, vlak voor 11 juni, krijg ik de vraag in mijn schoot toe geworpen of ik naar de herdenking ga. “Emerson, ga jij er heen?” Voor mij persoonlijk een rare vraag. Natuurlijk ga ik erheen. Het is geen kwestie of ik ga. En waarom zou iemands beslissing afhangen van mijn beslissing? Dat is toch apart. 11 juni 2015 zie ik als onze eigen Nationale Dodenherdenking. De 6 omgekomen treinkapers zijn voor ons gestorven en onze idealen. Hen moet je niet vergeten. Ik draag ze in mijn hart.
Een ieder hier in Nederland, zal de omgekomen treinkapers op zijn of haar manier herdenken. Ik respecteer een ieder die de herdenking op zijn of haar manier tot uiting brengt. Of je nou de herdenking bijwoont of een kaarsje opsteekt thuis, dat is niet relevant. Waar ik persoonlijk wel moeite mee heb zijn de, in mijn ogen, smoesjes om de herdenking niet bij te wonen zoals: “Ik kon niet komen, want ik moest werken en kreeg dus geen vrij.”
Iedere Molukker weet dat het een jaarlijkse herdenking is. Kreeg je dit jaar niet vrij, dan zorg je ervoor dat je volgend jaar wel tijdig vrij vraagt, zodat je dan wel aanwezig kunt zijn. In mijn ogen is het een kwestie van prioriteiten stellen. Vind je het belangrijk genoeg om de omgekomen treinkaping op 11 juni te herdenken? Men is wel bereid om op tijd vrij te vragen voor een concert of festival en daarvoor soms ook uren te reizen, maar men is niet bereid om de omgekomen treinkapers op 11 juni te herdenken? Dat gaat er bij mij niet in. Het aantal aanwezigen neemt al jaren af. Welke andere verklaring kunnen wij daarvoor geven? Zeg het maar.
Meer opinies? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
