Nada Al-Rubaiee werd onlangs verkozen tot Etnische Zakenvrouw Nederland 2015. Deze prijs wordt jaarlijks uitgereikt tijdens een verkiezingsgala in het Word Trade Center in Rotterdam. De organisatie ligt in handen van de businessclub EVZN.
De uit Syrië gevluchte Nada Al-Rubaiee, 36 jaar, is apotheker en mede-eigenaar van drie Mediq Apotheken in Rotterdam. Daarnaast runt Nada een kleine supermarkt in Dordrecht en heeft zij Europees patent gekregen voor nieuwe producten. Namelijk een verbeterde versie van het huidige wattenstaafje en een vernieuwde verpakking voor zetpillen, die nu makkelijker te openen is.
Het gaat Nada niet om het verdienen van veel geld. Het liefst koppelt zij het zaken doen aan een maatschappelijk doel. Dat blijkt ook uit haar personeelsbeleid; de medewerkers in Mediq Apotheek Charlois, zijn vooral jonge allochtone vrouwen. Dat doet zij bewust; “want ik weet dat deze meiden moeite hebben met het vinden van hun positie op de arbeidsmarkt. Door hen aan te nemen kan ik ze verder helpen.”
Vraag & antwoord
Wat ging er door je heen toen je werd benoemd tot Etnische Zakenvrouw Nederland 2015?
“Ik was heel blij en ben met hakken van twintig centimeter naar het podium gerend. Het is leuk om op hoog niveau erkenning te krijgen voor je harde werk. De juryleden waren ervan overtuigd dat ik een voorbeeld kan zijn voor andere vrouwen. Ten eerste omdat ik in een korte tijd veel heb bereikt, maar ook omdat ik daadwerkelijk iets wil betekenen voor mensen in de Nederlandse samenleving.”
Kun je een voorbeeld geven van je maatschappelijke betrokkenheid?
“Ik werk samen met de gemeente Rotterdam om laaggeletterdheid aan te pakken. In grote steden, zoals Rotterdam, kan de laaggeletterdheid oplopen tot achttien procent. Voor mensen die niet kunnen lezen is het moeilijk om te begrijpen dat zij medicijnen om, bijvoorbeeld, acht uur moeten innemen. Daarom begonnen wij met het plakken van kleurenstickers op medicijnverpakkingen. Dit proces is inmiddels gedigitaliseerd; nu worden op alle medicijnzakjes icoontjes gedrukt. Dit project levert mij geen geld op, maar levert de mensen wél iets op, namelijk zelfredzaamheid.”
“Daarnaast organiseer ik in de apotheek, samen met VluchtelingenWerk Nederland, spreekuren voor Syrische vluchtelingen. Zij kunnen dan vragen stellen over het zorgsysteem in Nederland. Gevluchte apothekers uit Syrië hebben vaak vragen met betrekking tot wat zij in Nederland kunnen doen met hun diploma. Ik verwijs ze dan door naar instanties die hen daarmee verder kunnen helpen.”
Een van jouw praktijken is gevestigd in Charlois, een achterstandswijk in Rotterdam Zuid. Wat zijn hier de uitdagingen?
“Wij hebben hier heel veel uitdagingen! En dat is überhaupt de reden waarom ik ervoor kies om hier werkzaam te zijn en niet in een ‘goede’ wijk. Het gaat hier niet alleen om het afleveren van medicijndoosjes, maar dus ook om problemen zoals laaggeletterdheid. Bovendien hebben wij ook te maken met andere ziekten, omdat het hier een multi-etnische gemeenschap betreft.
“Ik ga ook regelmatig op huisbezoek bij patiënten. Bijvoorbeeld, als ik aan de balie merk dat er écht iets aan de hand is. In sommige gevallen schakel ik dan hulporganisaties in, zoals het maatschappelijk werk, om de patiënt te helpen.”
Droomde jij als klein meisje al van dit beroep?
“Voordat ik naar Nederland kwam wilde ik altijd oorlogsjournalist worden. Ik verwachtte niet dat ik ooit als vluchteling terecht zou komen in een ander land. Dat is toch gebeurd en in de loop der tijd heb ik mijn dromen aangepast. Ik heb ervoor gekozen om te doen waar ik goed in ben en wat praktisch is.
“Na mijn afstuderen, in 2009, ben ik in loondienst gaan werken in de apotheek in Charlois. Het was toen een apotheek met veel problemen, maar in een jaar tijd heb ik dat kunnen veranderen. Na twee jaar heb ik gevraagd om mede-eigenaar te worden van deze plek. Mediq, de eigenaar, stemde daarmee in mits ik ook twee andere apotheken in Rotterdam Zuid zou overnemen. Ik zei: “prima hoor, 1 of 3 apotheken maakt dan uiteindelijk ook niets uit”.”
Je woont nu in Dordrecht, maar hebt daarvoor in verschillende landen gewoond. Wil je dat toelichten?
“Ik ben geboren in Irak. Mijn vader was een communist, waardoor wij moesten vluchten naar Syrië. Ik was toen nog een baby. In Syrië werkte mijn vader als journalist en voor zijn werk verhuisden wij naar Joegoslavië en later Cyprus. Vanuit Cyprus zijn we enkele jaren later teruggekeerd naar Syrië. Helaas werd mijn vader toen opgepakt en gearresteerd, waarna mijn moeder met de Verenigde Naties is gaan praten voor bemiddeling. Dat is gelukt en de VN heeft toen de Nederlandse staat benaderd.”
Op welke manier heeft jouw achtergrond invloed op je succes?
“Mijn achtergrond heeft veel invloed op hetgeen wat ik nu bereikt heb. Wij worden anders opgevoed dan veel Nederlanders; de nadruk wordt erg gelegd op presteren. Daarbij, omdat je opgroeit in oorlogsgebieden, denk je vaker aan de grotere issues. Bijvoorbeeld, hier raken mensen gestrest van een verhuizing maar dan denk ik altijd; “waarom, er zit toch geen leger achter je aan? In sommige landen worden mensen gedwongen om te verhuizen.” Het is écht een luxe dat mensen hier geen grote issues aan hun hoofd hebben en altijd kunnen praten over koetjes en kalfjes. Maar wij kennen dat niet. Uiteindelijk maakt dit je allemaal wel sterker, waardoor tegenslagen altijd meevallen. Want uiteindelijk is het geen oorlog.”
