“Vol is vol.” “Eigen volk eerst.” “Het is ons land.” Slechts een kleine greep uit het scala van opmerkingen die de meesten van ons in de vluchtelingendiscussie wel voorbij hebben horen komen die nog altijd even actueel is. Opmerkingen die de negativiteit van de media moeten voeden. Immers is positiviteit geen nieuws, want het kent geen enkele nieuwswaarde. Maar oh wat staat het ver van de realiteit.
“Het is ons land.” Of nog beter “het is mijn land”. Toppunt is, als je het mij vraagt, toch wel “ga terug naar je eigen land”. Woorden als: ‘mijn, ons, zijn, haar’ en andere gelijkwaardige termen zijn bezittelijk voornaamwoorden. Woorden die aanduiden dat iets jouw eigendom of bezit is. En misschien heb ik de afgelopen weken iets gemist, maar voor zo ver bij mij bekend is heeft geen enkele persoon recht op het grondgebied waar je geboren bent. Heb je geen recht om het land te bezitten. Het land, Nederland, is net zo van jou als van mij. Namelijk niet.
“Iedereen is van de wereld en de wereld is van iedereen,” zo zong the scene. En als je het mij vraagt, is het precies zo en niet anders. Dat wil zeggen als het daar waar je geboren bent, onveilig voor jou is dan is er ergens anders op de wereld een plekje voor jou.
Maar nee hoor. Je hebt tegenwoordig gewoon dikke vette pech dat jouw wieg nou net op de verkeerde plek heeft gestaan. Dikke vette pech als jij in een oorlogsgebied bent geboren. Vooral niet het probleem van Nederland. Niet “ons probleem” als ik zowaar een paar mag citeren.
Niet “ons” probleem, toch? Lekker ergens anders oplossen, maar vooral niet in Nederland, zoals diezelfde mensen roepen. Laten we de mensen die de meest mensonterende dingen ter wereld hebben gezien, nog meer leed toebrengen door zo vooral niet welkom te heten of een warm hart toe te dragen. Laten we ze een koude douche geven na alle ellende die ze hebben meegemaakt. Want “oh wat zijn ze ondankbaar”. Nog zo’n mooie, ondankbaar. Volgens velen voor de sobere opvang, die ze krijgen en dan nog denken dat zij rechten hebben op beter. Want recht op menselijkheid hebben deze mensen volgens velen kennelijk niet.
Kwalijk als je het mij vraagt. Misschien ben ik, met mijn achtergrond en mijn werk wel te pro-vluchteling. Dat zal, maar wat mooi dat ik in Nederland het recht heb om mijn eigen mening te vormen in plaats van klakkeloos de mening van een of andere simpele politicus na te praten als een papegaai. Die uitgesproken mening, gebaseerd op nul, daar word ik in mijn directe omgeving regelmatig mee geconfronteerd. Gebaseerd op hetgeen wat de media of de politiek heeft voorgekauwd en op de juiste temperatuur wordt voorgeschoteld. Alleen nog maar happen en slikken. Maar menigeen heeft geen idee wat zich afspeelt in de wereld van de vluchtelingen.
Vol is vol!? Een opmerking die naar een ieders interpretatie kan worden vormgegeven, maar vaak wordt gezien als vol en er kan niets meer bij. Maar is dat ook echt zo? Kunnen er dan echt geen mensen meer bij? Als je het mij vraagt is het zo vol als het halve bakje koffie dat je bestelt tijdens je koffiepauze. Zo vol als de bus waarvan elke stoel bezet is, maar er nog voldoende plaats is om te staan. Zo vol als de “volgepakte” auto voor de vakantie, maar nog ruimte is voor alle passagiers. Zo vol is vol. Zo vol is Nederland.
Volg ons:
