In mijn vorige column heb ik gerefereerd naar een tv-uitzending waarin de ambassadeur van Marokko werd geïnterviewd. Naast het op de kaart zetten van Marokko als handelspartner werd er ook even gesproken over ‘het Marokkanenprobleem‘.
Hij had niet beter kunnen reageren dan dat hij deed. De ambassadeur bleef kalm, gaf uitleg en benoemde oorzaak en gevolg. Als sympathisant van de Marokkaanse doelgroep was ik erg trots op de ambassadeur, laat staan als ik zelf Marokkaan was. De kracht van dat interview heeft zoveel inhoud en daarmee hoop en inspiratie. Daarom schreef ik de column ook, omdat de ambassadeur een voorbeeldfunctie heeft waar iedere allochtoon een voorbeeld aan kan nemen.
Het is namelijk zo dat we in een land wonen waar de integratie tussen de diverse bevolkingsgroepen nog niet is afgerond. Ik kan het weten, want mijn roots liggen in Suriname en als er ergens een land is waar er sprake is van echte integratie, dan is het wel in Suriname. Naar mijn idee de enige plek in de wereld waar een moskee en synagoge naast elkaar zijn gelokaliseerd, en het verloopt in vrede. De plek in de wereld waar alle bevolkingsgroepen elkaars taal deels kunnen spreken en verstaan. In mijn ogen is dat een schoolvoorbeeld van hoe het zou moeten zijn.
We zouden ons moeten verdiepen in de onbekende culturen. Op school gebeurt dit wel, want onze generatie is gewend geraakt aan diversiteit in de klas en op school. Desondanks lijkt dit op te houden wanneer de diploma’s zijn behaald en men zich klaarmaakt voor het bedrijfsleven. En daar begint het probleem weer van voor af aan. Het is niet voor niets dat er multinationals zoals PWC en IBM zich bezig houden met projecten op het gebied van Diversiteit & Inclusie. Nou kan je bij jezelf te rade gaan dat dit eigenlijk niet nodig zou moeten zijn, maar je moet ergens beginnen. Als er helemaal geen start mee wordt gemaakt, dan is het einde pas echt zoek. Ik zie het vooralsnog als een positief signaal dat er moeite wordt genomen om diversiteit aan de kaak te stellen. Zo kan je een kloof dichten en nader tot elkaar komen om van elkaar te leren en te vernemen dat er geen enkele reden is om in angst naast elkaar te leven.
Als we dan echt bevrijd zijn, dan kunnen we wellicht ophouden met negatief onderscheid maken qua kleur, ras, geloof, invaliditeit en seksuele voorkeur.
De ambassadeur zei ook in het interview dat de aanpak van het probleem begint bij het vormen van een goed bestuur met goede condities voor democratische beleidsvoering. Marokko is als land stabiel, omdat ze naar hun mensen luisteren, aldus de ambassadeur. Daarmee profileert Marokko zich als rolmodel voor stabiliteit voor hervormingen in de regio. Een platform Diversiteit & Inclusie kan dat bestuur zijn, die de verandering kan inzetten. Dit biedt weer hoop voor de mensen die zich achtergesteld voelen.
Racisme is weer een topic in Nederland en waarschijnlijk zal dit altijd blijven. Het is aan ons om te bepalen hoe we ermee omgaan. In Zuid-Afrika en Amerika heeft apartheid nog lange tijd formeel bestaan. Wat dat betreft moeten we beseffen dat we in ieder geval een kans hebben om de dialoog op te zoeken, want in die landen was dat destijds totaal niet mogelijk. Een zekere ‘Rolilahla’ (Nelson Mandela) pleitte voor gelijke rechten voor ieder mens en we weten allemaal wat er met hem is gebeurd. Het is uit respect voor mensen zoals Madiba dat we deze strijd op de goede manier moeten voeren. De wijzende vingers geen bevestiging geven voor het negatieve dat ze over ons spreken.
Ja, het klopt dat de positieve signalen weinig aan het licht komen of in het nieuws, maar er komt een dag… Neem onze hoofdredacteur George Arakel als voorbeeld. Is hij niet het toonbeeld van hoe het kan? Blijkt uit zijn successen niet dat eerlijkheid het langste duurt? De uitspraken van Wilders getuigen van weinig klasse en zijn misschien zelfs wel onacceptabel te noemen. Toch moeten wij de strijd slimmer voeren en vooral niet meegaan in zijn flow.
De ambassadeur legt de oorzaak van het probleem bij de notitie dat Marokkaanse jongeren, en waarschijnlijk ook andere bevolkingsgroepen, zich afgewezen voelen door de maatschappij. Slecht behandeld en gehaat. De reactie is dan ook negatief. Daarom is dit een probleem waar de overheid moet ingrijpen door toenadering te zoeken om de achterliggende redenen te begrijpen. Dan pas kom je tot een oplossing, want dan bied je een luisterend oor. Aan de andere kant moeten we ook begrijpen dat we in Nederland wonen en ons dus hebben te houden aan de regels. Dan mogen we namelijk ook op onze beurt voor onze rechten opkomen als we niet welkom zijn op de arbeidsmarkt.
Moraal van het verhaal… Pick your battles and keep it positive!
