Zoals ieder andere allochtoon heb ik het niet altijd even makkelijk gehad in het leven. We worden vaak slecht belicht in de media en dit is van invloed op ons sociale leven.
Ik weet uit ervaring dat mijn inzet op een veel hoger niveau moet zijn, dat ik moet uitblinken. Dit begon al vanaf de basisschool. Altijd, als jonge meid, was ik bang dat ik benadeeld werd. Leraren die niet altijd even aardig waren en nare opmerkingen maakten.
Ik weet nog dat mijn ouders mij als klein kind al zeiden dat het belangrijk was om altijd de beste te willen zijn, met alles wat je doet. Om telkens hogerop te komen en je ambities na te jagen. Het is eigenlijk best triest dat we vanaf kleins af aan al door hebben dat we ‘anders’ behandeld worden. We zijn anders dan de autochtonen. Anders dan de mensen die Jan, Kees, Petra of Lisa heten. Het is zo en het zal zo blijven, of we dit nou willen of niet.
Ik ben altijd goed geweest in leren, wilde altijd ‘slim’ zijn, maar ik merkte dat sommigen dit niet waardeerden. Elke keer wanneer de rapporten werden uitgedeeld, zat ik daar, met knikkende knieën te wachten tot ik aan de beurt was. Vol spanning keek ik dan naar mijn rapport om te kijken of ik een onvoldoende stond voor iets. Soms bang dat ik niet over zou gaan naar de volgende klas. Echt waar, zo bang was ik. En dit probleem bleef niet alleen bij mijn basisschool, nee, dit probleem heb ik ook op de middelbare school met mij mee moeten dragen. De waarheid is hard, maar ook hier ben ik vaak benadeeld. Toch, na vallen en opstaan heb ik mijn vwo diploma gehaald, en trots was ik! Daar stond ik dan, als een trotse allochtoon nam ik mijn diploma in ontvangst. Na al het knokken om te halen wat ik wilde halen, heb ik het uiteindelijk gehaald: mijn vwo diploma.
Van kleins af aan wordt er al bij ons ingeprent dat we allochtonen zijn, dat we keihard ons best moeten doen om daar te komen waar wij daadwerkelijk willen komen. Ik heb altijd de ambitie gehad om het goede uit te dragen. Om daar te komen waar ik wil komen, koste wat het kost. Ik kan je vertellen, veel dingen die ik wilde bereiken heb ik bereikt, wel met vallen en opstaan, maar dat is het zeker waard.
Iedereen zei dat ik er niet zou komen. Mij werd altijd aangeraden om een lager niveau te gaan doen. Vwo zou te zwaar zijn voor mij. Ongelooflijk, niet waar? Nu ben ik 21 jaar en studeer ik bestuurskunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen.
Hoe moeilijk en hoe zwaar je leven ook is, geef nooit op. Als mens zijn wij tot zoveel in staat. Een ieder van ons kan deze wereld een betere plek maken, als we maar willen, dus geef nooit op. En zoals ze het in het Perzisch heel mooi zeggen: Bekhand ta donya behet bekhande. (Lach naar het leven, zodat het leven ook naar jou lacht.
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
