Op 17 jarige leeftijd ben ik in 1998 als een AMA (alleenstaande minderjarige asielzoeker) naar Nederland gekomen.
Bij aankomst in een land waar je de taal, cultuur en mensen niet kent, is het logisch dat je even niet weet wat je te wachten staat. Snel wist ik dat er genoeg mensen om me heen waren die mij graag wilden helpen.
Als kind wist ik dat ik heel erg graag arts wilde worden. Op de ISK (internationale schakel klas) gaf ik aan dat ik graag arts zou willen worden en vroeg ik of ik daarbij geholpen zal worden. Mijn toenmalige Nederlandse docent vond dat het te hoog gegrepen was voor mij. Volgens haar zou ik eerst 2.5 jaar een Nederlandse taalcursus moeten volgen, daarna mavo doen, havo en vwo. Daarna zou ik moeten gaan kijken of ik in aanmerking kom voor de studie geneeskunde. Toen ik vroeg hoelang dit allemaal zou duren, antwoordde zij: “minstens 15 jaar,” waarop ik zei “laten we er 20 jaar van maken. Ik wil het heel erg graag en ik zal er uitermate mijn best voor gaan doen.”
Misschien dat mijn toenmalige docente mij wilde behoeden voor een potentiële teleurstelling, maar dat was niet voldoende om mijn droom niet te volgen. Ik was heel erg gemotiveerd om arts te worden en had het doorzettingsvermogen om alles op alles te zetten om mijn droom te bereiken.
Door hard werken mocht ik binnen 8 maanden mijn taalcursus afronden en overgaan naar 2 mavo. Op de vraag of ik het erg zou vinden dat ik tussen kinderen van gemiddeld 13 jaar zou zitten antwoordde ik: “mij maakt het absoluut niks uit. Ik wil leren.” Twee maanden daarna mocht ik doorstromen naar 3 havo.
In 2002 behaalde ik mijn havo diploma en in 2003 mijn hbo propedeuse (Toegepaste Natuurwetenschappen). In het jaar 2003 mocht ik starten met mijn droomstudie geneeskunde. Zonder vertraging behaalde ik in 2010 mijn artsen diploma. Ik mocht me eindelijk Drs. Koehestanie noemen. Mijn droom kwam uit.
In 2010 startte ik met mijn promotie binnen de chirurgie. Dit rond ik binnenkort af. En in 2013 startte ik met mijn specialisatie als maag, darm en leverarts.
In tegenstelling van wat mijn Nederlandse docent op de taalschool dacht dat ik niet kon, ben ik 15 jaar na dato bijna een gepromoveerde specialist.
Dit deel ik niet om te zeggen hoe geweldig ik ben, nee ik deel dit omdat ik wil laten zien dat geloven in je eigen kunde en je eigen motivatie het belangrijkste is. Ik ben van mening dat motivatie en doorzettingsvermogen belangrijker is dan intelligentie. Het feit dat men de taal niet goed beheerst, wilt niet zeggen dat degene die ambities heeft niet de capaciteit zal hebben om het ver te schoppen. Nederland is en blijft een land van kansen en gelukkig zijn er genoeg mensen wie je zouden helpen om je droom te realiseren, zolang jij het graag wilt en er hard voor werkt.
Niets missen? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
