Toen ik werd gevraagd om columnist te worden voor Voorbeeld-Allochtoon, moest ik echt heel lang nadenken. Ik verachtte namelijk het woord allochtoon. Ik wilde niet in hokjes geplaatst worden, want daar pas ik letterlijk en figuurlijk niet in.
Een aantal van mijn hokjes komt namelijk alleen in beeld als het om een negatief onderwerp gaat. Dan ben ik een kut Marokkaan, een vieze allochtoon en dan weer een extremist. En als ik iets doe wat mensen niet verwachten van een gesluierde moslima, ben ik een vrijgevochten vrouw die teveel geëmancipeerd is. Doe ik iets geweldigs dan ben ik opeens de Nederlandse Hafsa Mahraoui.
Ik sta op in een Islamitisch- Marokkaans huishouden, ga de straat op en beland in een Nederlandse cultuur gemengd met honderden andere culturen. Mijn gedrag en manier van denken komen voort uit alle hokjes waarin ik word geplaatst.
Mijn Islamitische hokje geeft mij een doel in het leven, geeft mij normen en waarden zoals gedrevenheid met goede intentie, nederigheid, vrijgevigheid, verantwoordelijkheid, eerlijkheid, oprechtheid, rechtvaardigheid, gelijkheid en liefde.
Mijn Marokkaanse hokje geeft mij de grote bruiloften, grote familie, uitbundigheid, prachtig vakantieland, een mooie taal, de heerlijke gekruide keuken, de lekkere zoete koekjes met niet te vergeten de muntthee (ataj na3na3) en mijn donkerbruine ogen.
Mijn Nederlandse hokje geeft mij nuchterheid, zes uur eten (wat me tot de dag van vandaag nog niet is gelukt), de mogelijkheid om te gaan en staan waar ik wil, vrijheid van meningsuiting als het maar niet over joden gaat (dat gaat namelijk dan echt te ver), lekkere boterham met kaas en altijd op tijd zijn.
Mijn vrouwen hokje geeft mij emotionele momenten, de wil om alles tot in de puntjes perfect te willen uitvoeren, geeft mij een heel groot hart en heel veel kracht om anderen te helpen.
En mijn gesluierde hokje geeft mij zelfrespect en zelfverzekerdheid, bewustwording, bescherming en is onderdeel van mijn bestaan.
Dus naast dat ik een allochtoon ben, ben ik een allochtoon met meerdere hokjes. Tijdens mijn beslissingsmoment begin ik me steeds meer te realiseren dat ik het eigenlijk helemaal niet erg vind om in meerdere hokjes voor te komen. Dit maakt mij namelijk mezelf. Het enige waar ik dus problemen mee heb, is niet het woord allochtoon of de andere hokjes maar de negatieve lading waarmee het geassocieerd wordt. En dat bevalt me niet. Ik ben zeker niet perfect, maar ik ben verre van slecht!
Hoe je het wendt of keert ik zal nooit worden gezien als 100 procent Nederlander en dat is oké. Ik ben namelijk veel meer. Ik ben een Marokkaans, Nederlandse, Islamitische, gesluierde jongedame. Dit is wat mij speciaal maakt, dit is wat mij Hafsa Mahraoui maakt.
