Zulke hoge verwachtingen namen ze mee vanuit het verre Syrië, dat het eigenlijk alleen maar kon tegenvallen. Maar dit, dit had geen van hen verwacht.
Ik heb het natuurlijk over hoe vluchtelingen in groten getale opgevangen werden hier in Nederland. Ze waren het land nog niet eens in, of er stond al een brigade in Steenbergen om deze Syriërs terug te sturen en hun eventuele opvangkampen te vernielen. Dit is natuurlijk niet de gastvrijheid waar men zo op hoopte, toen men besloot om naar Nederland te komen.
‘Het zij zo’, moeten de vluchtelingen gedacht hebben, ‘we kunnen tenminste beginnen aan een nieuw leven’. Helaas, de meeste vluchtelingen zitten (voor hun gevoel) een eeuwigheid vast in opvangkampen, zonder hun families, enige activiteiten, kansen tot ontplooiing of überhaupt kansen om iets nuttigs te kunnen doen. Gelukkig zijn er ook kleine programma’s her en der ontwikkeld om de vluchtelingen klaar te stomen voor hun nieuwe bestaan in Nederland. Zo is de plaatselijke kerk hier, in mijn Zaandam, een programma begonnen waar ze deze vluchtelingen vrijwillig Engelse/Nederlandse lessen aanbieden.
Bijna als een logisch vervolg op dit gebrek aan activiteiten en kansen voor vluchtelingen, ontstaan er conflicten, ruzies en gevechten in de opvangkampen. Ik ben altijd de eerste die dit soort foute gedragingen veroordeeld, desondanks kan ik me voorstellen waar de frustraties vandaan komen die uiteindelijk resulteren in zulk lelijk gedrag. Men zit de hele dag door voornamelijk binnen, heeft niks te doen en de hoogtepunten van hun dag zijn: het ontbijt, de lunch en het avondeten. Al zijn ook niet alle vluchtelingen blij met wat er allemaal geserveerd wordt, maar dat terzijde.
Om nog een tweede dimensie toe te voegen aan de titel van dit stuk, trek ik graag de vergelijking met de realityshow Utopia. Dit is een show waarin een groepje geselecteerde mensen een nieuw bestaan probeert op te bouwen, beginnend vanaf nul. Ik weet niet of u ooit een aflevering hiervan heeft bekeken, maar de frustraties spatten van het scherm, met een bijna gegarandeerde ruzie per aflevering. Ik vraag me dan af of het nou echt zo raar is dat in opvangkampen soortgelijke ruzies ontstaan. De essentie van hun dagelijkse leven is voor beide groepen hetzelfde, namelijk een nieuw bestaan opbouwen.
Waarom zijn we dan zo selectief verontwaardigd over iedere ruzie in een opvangkamp? Waarom probeert men ieder ruzietje aan te grijpen als een argument, contra vluchtelingen? Laten we pas met z’n allen gaan oordelen als deze vluchtelingen niet meer als sardientjes bij elkaar gepropt leven, maar ieder zijn kans heeft gehad om er wat van te maken. Laten we gewoon afwachten.
