Onlangs kreeg ik een documentaire te zien over discriminatie. Hierin maakte een wit Amerikaans meisje de opmerking dat tegenwoordig witte Amerikanen gediscrimineerd worden vanwege inclusie.
Het diversiteitsbeleid van veel onderwijsinstellingen – bij het vergeven van studiebeurzen – had ertoe geleid dat de voorkeur uitging naar minderheden, ten koste van arme witte Amerikaanse studenten.
Eerste reactie
Mijn eerste reactie was verdediging. Hoe haalt dit kind het in haar hoofd om een dergelijke opmerking te maken. Het is overduidelijk dat zij geen enkel idee heeft van de betekenis van discriminatie, en eigenlijk nog veel belangrijker, de emotionele en sociale gevolgen die exclusie heeft voor studenten uit etnische minderheden. Ze begrijpt totaal niet dat haar kleur alleen al, haar een voorsprong geeft in haar studie, baankans, doorgroeimogelijkheden en nog veel meer.
Heeft ze toch gelijk?
Deze wervelwind aan tegenargumenten manifesteerde zich steeds heviger, totdat die abrupt afgekapt werd door een besef van een geheel ander kaliber: misschien had dit meisje wel gelijk?!
Het zou best kunnen dat studenten met een minderheidsachtergrond eerder beurzen krijgen ten koste van witte studenten. Wie bepaalt in dat geval dan dat mijn emotionele reactie over de ervaren exclusie als lid van een etnische minderheid, zwaarder weegt dan die van haar? Met de tirade uit mijn eerste reactie verstrek ik dit meisje alleen een uitnodiging om te vervallen in een welles-nietes aan emoties. Nee, ik wil haar opmerking dan liever pareren door haar te wijzen op een ander besef dat zij in mij ontketend heeft door haar botte uitspraak. Graag breng ik bij haar het leed en de kracht van enkele prachtige vrouwen uit de geschiedenis in herinnering.
Rosa Parks
Allereerst Rosa Parks, die in een sterk gesegregeerd Amerika besloot de fysieke exclusie, die ze aan de hand van een witte regering die ‘the pursuit of happiness’ propageerde voor iedereen behalve zwarten, niet te accepteren. Ze vocht voor wat ze als mens waard was en met die mentaliteit heeft ze meer weten te bereiken dan menig witte Amerikaan van haar niveau én ver daarboven.
Sophia Duleep Singh
Ook wil ik Sophia Duleep Singh in herinnering brengen, de Indiase prinses die besloot zich niet tegen te laten houden door de bekrompen denkwijze van menig mannelijk burger in Groot-Brittannië. Met haar felle protesten heeft ze de weg weten te banen voor rechten waar zowel zwarte, als witte vrouwen tegenwoordig van genieten.
Rijke geschiedenis
Dus, geachte dame uit de documentaire, ik wil je bedanken voor het besef dat je me hebt gegeven met je opmerking. Ik hoef mij niet langer te verdedigen vanuit een slachtofferperspectief, nee, ik heb een rijke geschiedenis aan vrouwen uit etnische minderheden, die voor zichzelf opgekomen zijn in een maatschappij die hen niet wilde. Ze hebben laten zien dat je je bewegingsvrijheid niet af hoeft te laten bakenen, omdat anderen regels verzonnen hebben die de maatschappij in hun ogen ordelijker maken.
Aan hun voorbeeld kan ik me spiegelen en daardoor putten uit een waterbron die dieper en verkwikkender is dan de bron waar jij, als witte medeburger, ooit uit kan putten. En pas maar op, want ik ben zeker van plan om te drinken uit die waterbron.
Volg ons:
