Vandaag, 24 april, wordt net als ieder jaar, wereldwijd, de Armeense genocide herdacht. En zoals ieder jaar, gebeurd dat ook hier in Nederland.
Tijdens de Ottomaanse rijk is er genocide gepleegd op ons Armeniërs, waarbij 1,5 miljoen Armeniërs om het leven werden zijn gebracht op gruwelijke wijze. Mijn Oma had er verhalen over waarbij je je tranen niet kon inhouden. Haar deel van de familie is toen terecht gekomen in Turkije toen Turkije een deel van ons land had ingenomen. Vrouwen werden ontvoerd en verkracht, kinderen werden vermoord. Veel Armeense vrouwen werden ook meegenomen naar Turkije als vrouw. Dat is ook een reden waarom veel Turken een Armeense grootmoeder hebben, en vaak het zelfs niet eens weten (velen weten het wel).
En als je ineens op Turks gebied woonde omdat ze het land hadden ingenomen, mocht je je Armeense achternaam niet houden, mocht je geen Armeens spreken, geen kerken hebben of überhaupt christelijk zijn. Je mocht alleen Turks spreken en moest je een Turkse achternaam aannemen, dat is waarom bijvoorbeeld er Armeniërs zijn die Turks spreken en een Turks achternaam hebben.
109 jaar
Het is inmiddels de 109e herdenking van de Armeense genocide. Het herdenken gebeurd jaarlijks wereldwijd. Zo ook hier in Nederland. En niet alleen in Armenië is er een monument voor de herdenking maar ook hier in Nederland. Neem bijvoorbeeld in Amsterdam, Almelo en ook in Assen.
Assen
Dat er een Armeense Genocide Monument staat in Assen, en dat er jaarlijks een herdenking is waar ook de Burgemeester bij aanwezig is, is te danken aan Nicolai Romashuk en zijn zoon, die dezelfde naam draagt. Jaarlijkse organiseren zij de herdenking. Met succes. Ook dit jaar was ik aanwezig, om voor de tweede keer een bijdrage te leveren. En net als voorgaande jaren, en net als op alle andere plekken, is het vredig en emotioneel verlopen.
Erkenning
Hoewel wij het wereldwijd herdenken en wereldwijd er aandacht voor vragen, en hoewel veel politici, burgemeesters en belangrijke personen de genocide erkennen en er vele documentaires over zijn gemaakt, is er nog steeds in veel landen geen officiële erkenning. Zo ook in Turkije niet. Dat is erg jammer en onbegrijpelijk.
Om af te sluiten zoals de heer Romashuk zijn toespraak afsloot:
“Wij herdenken ook de slachtoffers die kortgeleden zijn gemaakt in Armenië. Maar ook in Gaza, Oekraïne en elders op de wereld. We bidden dat overal, en voor iedereen, vrede komt en we in vrede met elkaar kunnen leven”.
In ieder geval hopen wij ook dat de brede erkenning van de Armeense genocide er op een dag komt en dat ook Turkije deze geschiedenis ook wil erkennen. Niet om meer vijanden te worden maar omdat het Armeense volk dat nodig om het een plekje te kunnen geven.
