Het is weer zover. Het einde van het schooljaar is in zicht en ik moet weer verplicht op mijn kamer achter het bureau zitten. Inmiddels heb ik zeker twintig rondjes gedraaid op mijn bureaustoel. Het is warm, en ik heb totaal geen zin om de literatuur te lezen die ik eigenlijk drie maanden geleden al had moeten lezen.
Ik had zin om naar buiten te kijken en gelukkig zat er een duif in de boom voor mijn slaapkamerraam . Vet interessant en genoeg reden om even te stoppen met leren. Heel even wenste ik het leven van die duif, een leven zonder stress of toetsen. Gewoon een beetje vliegen en posten voor een snackbar zodat je snel een frietje kunt pikken die iemand laat vallen. Dat lijkt mij de leven, om rapper Sef even te quoten.
Prestatiemaatschappij
Ik lees het tegenwoordig (te) vaak dat jongeren bezwijken onder de druk van de gecreëerde prestatiemaatschappij. Het lijkt erop dat je schoolresultaten de belangrijkste elementen zijn in het leven, en je sociale en emotionele ontwikkeling slechts bijzaak. Ik zie het regelmatig bij studenten die tentamen-stress hebben en daardoor ook fysieke/emotionele klachten ontwikkelen.
Nu is het geen probleem dat ouders of scholen een student motiveren om het beste uit zichzelf te halen. Daar ben ik juist een voorstander van, maar ik denk dat je er ook op moet vertrouwen dat een jongvolwassene zichzelf kan motiveren. Ouders of leerkrachten zouden de student moeten leren dat falen erbij hoort en je daardoor (meestal) meer leert. Elk individu leert en groeit op zijn eigen tempo, hier druk op uitoefenen werkt meestal averechts. Daarom denk ik dat er meer aandacht zou moeten zijn voor het emotionele welzijn van jongeren. Dat is immers de basis voor een goed functionerend leven.
Toetsen op maat
Het is eigenlijk ook heel raar dat scholen meestal één toetsvorm hanteren voor een hele klas met verschillende kwaliteiten, persoonlijkheden en etnische achtergronden. Dat zou betekenen dat iemand die goed kan presenteren in de praktijk, minder goed zal scoren tijdens een schriftelijk tentamen, omdat hij/zij het lastig vindt om de kennis te verwoorden. Dit geldt natuurlijk ook andersom. Zodra een student wordt benadeeld door een bepaalde toetsvorm is dit een groot verlies.
Is het niet merkwaardig dat een school enerzijds authenticiteit en talenten stimuleert, maar anderzijds iedereen op dezelfde manier examineert? Je kan een vis niet beoordelen op hoe hij een boom beklimt. Ik denk dat dit op de lange termijn resulteert in misgelopen kwaliteiten van studenten en dat is een afbreuk van ons educatieve systeem.
Uiteraard snap ik dat toetsen op maat meer tijd en dus geld kost. Desondanks zou een docent rekening kunnen houden met studenten door verschillende toetsvormen aan te bieden. Zoals deeltoetsen die uiteindelijk een eindcijfer vormen. Ik denk dat je op die manier studenten veel meer stimuleert en de ruimte geeft om te groeien.
Gelukkig zijn er docenten die dit concept hanteren en ik respecteer jullie daarvoor enorm.
Het is tijd dat goed voorbeeld doet volgen.
Volg ons:
