Onlangs heb ik de film ‘Get Out!’ gezien. In de film staat het thema racisme centraal. In dit spektakelstuk komen allerlei subtiele metaforen en situaties voorbij die verschillende mensen, maar met name mensen in een interraciale relatie, zullen herkennen. Ik wil het hebben over de film en over het gewone dagelijkse leven.
In de film gaat een donkere vriend op bezoek bij de ouders van zijn witte vriendin. Verder toont de film herkenbare zaken uit het dagelijks leven, zoals ongelijke behandeling, wit privilege, persoonlijke trauma’s, maar ook het toe-eigenen van een andere cultuur wordt in ‘Get Out!’ op een geheel eigen wijze toegelicht.
Uiteraard zou dit geen spannende thriller zijn als er niet flink wordt ingespeeld op de onwennigheid die gepaard gaat bij ‘meeting the Parents’. De kracht van ‘Get Out!’ is dat je als niet-zwart persoon ook het ongemak, de frustratie en de angst kan voorstellen van de hoofdpersoon in de verschillende situaties in de film. Om nu een omschakeling te maken naar de realiteit, wil ik verder ingaan hoe het kan zijn om als kleurrijk persoon je te begeven in een overwegend witte setting.
Zwart in een witte samenleving
Het zal je als scherpe lezer vast niet ontgaan zijn dat ik melanine-rijk ben. Ik ben donker. Ik ben zwart. Hoe je het ook noemen wil, ik heb een kleur en val hierdoor op in een witte setting. Het gaat zelfs zo ver dat als ik in een ‘beschaafde’ sociale setting kom, ik er automatisch van uitga dat ik een van de weinige zwarte mannen ben. Soms klopt deze aanname niet, maar voor het overgrote gedeelte komt de realiteit overeen met mijn gok.
Mijn aanname is natuurlijk ook gewoon gebaseerd op eerdere ervaringen, want zo werkt het meestal met aannames. Ervaringen uit het verleden worden gebruikt om het heden te interpreteren en de toekomst te maken.
Here we go again
Wanneer ik als zwarte man een witte setting betreedt en doorheb dat ik vrijwel de enige donkere persoon ben, heb ik toch nog steeds een: ‘Zie je nou wel!’ en ‘Here we go again’ – gevoel. De truc is zo snel mogelijk de omschakeling te maken van observeerder naar participant, omdat je nooit sneller mee zult doen, als je aan de buitenkant blijft staan. Mensen zullen over het algemeen iemand die niet op hen lijkt, niet uitnodigen om deel te nemen in hun eigen groep. Dit is normaal menselijk gedrag en geldt zowel in kleine sociale settings, maar ook in de gehele maatschappij.
Basisbehoeftes
In alle eerlijkheid willen wij allemaal een betere leefsituatie creëren voor onszelf. Wij willen als mensen meer dan de basisbehoeftes zoals eten, veiligheid en onderdak. Uiteindelijk is het doel van iedere persoon om aan zelfontplooiing te doen, om zo de beste versie van jezelf te zijn. Waar mensen van kleur nou eenmaal niet aan ontkomen, is dat zelfontplooiing vaak gepaard gaat met het in contact komen met mensen in sociale settings die vaak spierwit zijn. Dit is puur doordat zij al sneller aan zelfontplooiing toekomen en elkaar omhoog helpen.
Het is belangrijk dat je als persoon van kleur trouw blijft aan je eigen waardes, zonder je minderwaardig te voelen in vergelijking tot anderen om ook opgenomen te kunnen worden in de groep of maatschappij zonder dat je wordt geassimileerd.
Het leven is gelukkig niet zoals de film ‘Get Out!’, en als je vooruit wil komen, zou ik zeggen blijf observeren, maar schakel tijdig om en ‘Get in!’.
Volg ons:
