In 1997 ben ik als asielzoeker naar Nederland gekomen en heb ik enkele jaren in AZC’s geleefd. De ervaring als asielzoeker heeft ervoor gezorgd dat ik in loondienst werken moeilijk vind en daardoor een ondernemer ben geworden.
Samen met mijn moeder en zus ben ik op 10 jarige leeftijd naar Nederland gevlucht. We kwamen binnen bij het aanmeldcentrum in Reisbergen waar we drie dagen lang verbleven. Daarna verhuisden we in korte tijd naar verschillende OC’s (opvang centra), waaronder Ter Apel, en daarna naar een AVO, dat is een AZC maar dan in het klein.
Trauma
Hoewel ik een kind was en niet volledig door had wat er gebeurde, maakte het leven als asielzoeker wel impact op mij. Op alle kinderen eigenlijk. De omvang van de impact en de vorm van de trauma verschilt bij iedereen en niet iedereen heeft het altijd even snel door. Vaak heb je het later in je leven pas door. Ik heb kort geleden pas bij mezelf ontdekt dat het feit dat ik ben gaan ondernemen voort komt uit een trauma van mijn kindertijd als asielzoeker.
Machteloos
Ik weet nog als de dag van vandaag. Mijn moeder, zus en ik stonden hand in hand bij de poortjes in reisbergen. Een man en een vrouw in uniform praatten tegen ons maar wij begrepen ze niet. Hoopvol keken we ze aan met een vragende blink of we erin mochten. Het voelde heel raar voor mij. Deze twee vreemde mensen die ik niet kon verstaan mochten beslissen of we naar binnen mochten of niet. Of we aan ons lot werden overgelaten in een vreemd land waar we niks vanaf wisten of dat we de veiligheid in mochten gaan. Het voelde alsof wij de zielige bedelaars waren en bij hen smeekten om genade en zij over ons mochten beslissen. Een naar gevoel van machteloosheid.
Je hebt namelijk nul controle over je situatie. Je moet leren je over te geven aan anderen die gaan beslissen over jou. Zij hebben de macht over jou. Zij beslissen of je een dak boven je hoofd hebt of niet, of je te eten hebt of niet, of je morgen nog hier bent of niet, of je naar school gaat of niet, waar je woont en wanneer je verhuist waarheen. In sommige gevallen zelfs wanneer je mag eten, naar buiten mag en waar je wel en niet heen mag. Het gevoel dat elk moment mannen in uniform je deur kunnen forceren, je in de boeien kunnen slaan en je het land uit kunnen zetten, niet wetende waarheen en wat er met je gaat gebeuren. Terwijl je wacht op antwoord of je mag blijven of niet, zie je dit geregeld bij andere mensen gebeuren. Huilend worden ze in de boeien geslagen en met dwang eruit gezet. Telkens speel je deze gebeurtenis in je hoofd af maar dan met jou in de hoofdrol. Dat het jou elk moment kan overkomen.
Jarenlang met dat gevoel leven van geen controle hebben, onzekerheid, angst en dat anderen over je toekomst beslissen doet iets met je en dat vormt je.
Bijbaantjes
Dat merkte ik toen ik jaren later als puber bijbaantjes kreeg. Steeds besloten andere mensen over mij en of ik werk had of niet, wat ik deed, hoe ik het deed, hoe laat ik het deed. Hoe ouder ik werd hoe meer dit mij benauwde en als ik ontslagen werd voelde het bijna alsof ik gedeporteerd werd. In loondienst werken voelt mij precies hetzelfde als leven als asielzoeker in een asielzoekerscentrum.
Ondernemen om controle te hebben
De ervaringen als asielzoeker, welk gevoel het mij heeft gegeven en wat het in mij achter heeft gelaten hebben ervoor gezorgd dat ik de controle in mijn eigen handen wil hebben. Het resultaat is dat ik ben gaan ondernemer. Want ik beslis nu over anderen en niet andersom.
Meer van dit? Volg ons op Facebook, LinkedIn en Instagram.
