“Nou dat vind ik heel mooi! Mag ik een foto van je maken?’’ Hij, Hollandse man. Aan zijn kleding te zien een schilder. “Ik vind dit mooi, begrijp je dat.” Wijst naar mij, loopt naar me toe, raakt potverdorie mijn haar aan. Ik schaamde me dood. En iedereen keek mijn kant op.
Onhandig van meneer, maar ook van mezelf om niet meteen door te lopen. Een incident waar ik nu gelukkig smakelijk om kan lachen. Mijn verschijning heb ik te danken aan mijn Surinaamse afkomst en Afrikaanse roots, waar ik heel trots op ben. Er zijn ook incidenten geweest waar ik minder blij mee ben. Zoals die ene keer dat ik Zwarte Piet werd genoemd vanwege mijn donkere huidskleur en kroeze haar.
Na 14 jaar wonen en werken in Nederland maak ik de balans op: ik voel me geen Nederlander. Het gevoel van ‘Nederlands zijn’ deel ik niet, wat me wel eens kwalijk wordt genomen. Sterker nog, ik heb niet echt het idee iets te missen. Ik vind het fijn in dit land en zit prima in mijn vel. Dat straal ik ook uit. Ik kan mezelf redelijk verstaanbaar maken, betaal mijn belastingen, voeg naar mijn mening iets toe aan de Nederlandse samenleving en val niemand lastig. Ik houd mijn hand op voor niemand. Wat wil je nog meer?
“Niets, maar dan wel liever je mening voor je houden.”
Zodra je kritiek levert is het hek van de dam. Dan kun je niets goed doen. Hoe sneller je verkast naar je ‘eigen land’, hoe beter. Pardon? Wat is er mis met gewoon hier willen wonen, werken, willen voldoen aan je verplichtingen, gebruikmaken van je rechten – zoals de vrijheid van meningsuiting – maar vooral ook gewoon jezelf willen zijn? Zo kleurrijk als ik ben, zo zie ik het graag om me heen. Ik heb zo het vermoeden dat meneer de schilder het volledig met mij eens zal zijn. Kleur is mooi, brengt diversiteit en daar kan iedereen van profiteren of zich ongegeneerd aan vergapen.
Jammer genoeg valt het mij op dat ‘anders zijn’ niet altijd wordt gewaardeerd. Als het nu gaat om je seksuele geaardheid, je geloofsovertuiging of simpelweg het ‘niet wit’ zijn. Natuurlijk zul je wel altijd mensen hebben die zeuren over anderen. Maar mag het een tandje minder, zonder het respect voor elkaar te verliezen en zonder te discrimineren? Velen weten niet om te gaan met de sterk veranderende samenleving. “Men dient zich aan te passen, punt uit.”
Samenleven is mijns inziens ruimte geven aan een ieder om zichzelf te kunnen zijn. Het is ook kritisch naar elkaar durven kijken en naar de dingen die een vredige maatschappij in de weg staan. Niet zo lang geleden kreeg ik een mooi compliment. “Top dat je zo trouw blijft aan je afkomst.” Daar hoef ik gelukkig niets speciaals voor te doen, dan eenvoudigweg mezelf zijn.
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons op Facebook
Jank jank, het is geen kwestie van voelen. Nederlander zijn zal nooit een gevoel kunnen zijn en in gevoel uitgedrukt kunnen worden. Het is een nationaliteit; het staat zwart op wit gedrukt op je paspoort of ID-kaart en het klinkt door in de rechten die je als staatsburger van Nederland hebt. Meer dan dat is ‘Nederlander zijn’ niet, en jij bent dat gewoon en dat weet je Dominique.
na 14 jaar alle faciliteiten en dingen gebruiken in Nederland die je in je eigen land niet hebt, voel je je nog steeds geen Nederlander, misschien gewoon jaloers dat je dit allemaal in dat 3de wereld land ( Suriname ) niet hebt of niet kan doen ? Of mag ik dat niet zo zeggen ?
Omdat zij duidelijk een probleem maakt van iets dat geen werkelijk probleem is. Anders kom je wel met betere vb die hout snijden. En natuurlijk mag je een vergelijking maken met andere landen. Ze wil iets dat nergens is. Ook in Afrika niet weet ik uit ervaring.
Ik begrijp de reacties van sommigen op dit stuk niet. Waarom moet het zo zijn dat het verhaal van Dominique vergeleken moet worden met situaties in andere landen, waar sowieso al een gebrek is aan mensenrechten of een persoonlijk verhaal van persoon X. Wie ben jij om te zeggen dat om een probleem gaat dat niet speelt? Terwijl dit wel het geval is voor veel mensen die niet gehoord worden in de media. En als dit eens op een blauwe maandag dus wel gebeurd, vind je dit gek. Dit stuk gaat over háár verhaal, háár ervaringen in Nederland als allochtoon. Ze voelt zich geen Nederlander en dat schiet je gelijk in het verkeerde keelgat. Dit is haar gevoel. Get over yourself!
Ik voel me ook geen Nederlander, en ik ben hier geboren, getogen en wit.
Als je je hoofd boven de grijze massa uit durft te steken, gaat je kop d’r af.
Alleen gebeurd dat vaak wat meer in het geniep, wat wellicht nog pijnlijker is.
Nou mooi toch, als dit nou je grootste probleem is in ons land, dan zijn we toch samen lekker bezig? Dat een gekleurd iemand een keer door een dom iemand zwarte piet genoemd wordt, nou dan valt de apartheid en racisme hier best wel mee toch? Ik bedoel, als dat je materiaal voor een column is dan vind ik niet dat je echt schokkende dingen hebt meegemaakt of zo, en daar ben ik heel blij om. Anders zijn wordt inderdaad niet altijd gewaardeerd, in andere delen van de wereld schieten ze je gewoon kapot daar om, hier heb je misschien wat last van domme figuren maar daar is ook alles wel mee gezegd. Dat kun je namelijk niet voorkomen.
Maar geef eens aan waar zo’n open en makkelijke samenleving bestaat dan? Mensen die elkaar (of kleur, sexuele geaardheid, etc) niet kennen gaan soms anders met elkaar om. Dat verandert als je elkaar wel leert kennen. Maar zo werkt dat overal in deze wereld. Het is gewoon een nietszeggend stuk over een probleem dat niet echt speelt. Je kan overal een probleem in zien. Kan ik het weten? Ja. Mijn vriendin is Aziatisch en een deel van mijn familie zwart. Sommige mensen reageren vreemd. Daar gaan we ons echt niet druk over maken. Net als ik mij in Azie niet druk maak over hoe mensen met mij soms omgaan.