Vol verbijstering heb ik de afgelopen weken gekeken naar hoe er in Nederland met twee maten wordt gemeten. Hoe de één vrijstelling lijkt te krijgen van de corona-maatregelen en de ander wordt gestraft voor hetzelfde gedrag.
De afgelopen maanden was er alleen maar lofzang voor onze zorgmedewerkers en complimenten voor de saamhorigheid in dit corona-tijdperk. Ik heb artikelen gelezen over eenzame ouderen die een online buddy kregen toegewezen, medewerkers die hun levens riskeerden voor de geïnfecteerde patiënten en ik kan daar alleen maar respect voor hebben.
Echter lijkt het gevoel van saamhorigheid sinds de protesten op de Dam te zijn vergeten. Zo kopte de Telegraaf met de titel ’Dam-betoging minachting RIVM-regels’. Het Algemeen Dagblad schreef ‘Massademonstratie wekt woede: ‘Dit is klap in gezicht’’.
Zelfde nieuws, anders gebracht
Regels zijn regels, begrijp me niet verkeerd, maar toen we met z’n allen in corona-tijd in Brabant aan het carnavallen waren zonder een specifiek doel behalve amusement waren we minder bezorgd over het verspreiden van het virus. Of toen FC Utrecht-fan Sam op dezelfde dag werd herdacht door honderden fans waar de 1,5 meter niet werd opgevolgd. Sterker nog: met vuur, applaus, zonder mondkapjes en een stoet aan scooters stond niemand stil bij het besmettingsgevaar of corona. Het ene mooie artikel volgde het andere op en zo schreef het AD ‘Honderden scooteraars herdenken Nieuwegeiner Sam (18) die een botsing met een sneltram niet overleefde’.
Over de betoging op de Dam zei Epidemioloog Patricia Bruijning van het UMC Utrecht tegen RTL Nieuws: “Het was in de buitenlucht, er stond een bries, en veel mensen droegen mondkapjes. Dat maakt dat het risico op verspreiding kleiner wordt.”
In Utrecht droegen mensen geen mondkapjes en kwamen in massa’s bij elkaar (zie foto), toch haalde dit niet de tweede kamer zoals het protest in Amsterdam.
Is er een verschil in wie dood is?
Blijkbaar is er een code of afspraak waardoor er keuzes gemaakt worden dat onderscheid maakt tussen wie wat wel en niet kan, wanneer de essentie hetzelfde is. Er is over het protest geschreven dus het is opgevallen. Is de dood van de Amerikaan George Floyd minder relevant dan die van de Nederlandse Sam?
Berichtgeving omtrent beide onderwerpen is in ieder geval een bewuste keuze, waardoor begrippen zoals white privilege en framing de eersten zijn waaraan ik moet denken. De media in Nederland heeft in ieder geval bijgedragen aan het stigmatiseren van bevolkingsgroepen. Het is de plicht van de media om naar eer en geweten de waarheid met de lezer te delen. Maar als er bewust wordt gekozen om hetzelfde nieuws op een andere manier te delen dan worden bepaalde vooroordelen in stand gehouden.
Media
Waar blijft het geluid in de media van degene om wie het gaat? Nourdin El Ouali zei bij MAX we moeten “ze” niet buiten de samenleving plaatsen: dit ís de samenleving. Zolang de media in Nederland niet op hun verantwoordelijkheid wordt aangesproken en de redactie bijna volledig wit is, zal de stem van alle Nederlanders niet gehoord worden.
Dit geldt overigens voor alle lagen in de top van onze samenleving. Laten wij vooral niet vergeten waarom iedereen in Amsterdam, Den Haag, Rotterdam, Utrecht, Arnhem, Nijmegen, Groningen en Tilburg bij elkaar kwam. Het is zonde, want George Floyd verdient het respect dat de wereld bij elkaar komt om het probleem te bespreken en in opstand komt tegen het wereldwijde institutioneel racisme probleem.
Als onze mediakanalen ervoor kiezen meer aandacht te geven en te schrijven over de rellen, opmerking van Akwasi en het niet afstand houden dan over het institutionele racisme probleem en de oorzaak van de protesten, dan falen we als land. Er is nooit een goed moment om te protesteren en die zal er nooit komen, maar het is belangrijk om een tegengeluid te laten horen. Belangrijk om nieuws wél vanuit beide kanten te belichten en inclusief te zijn. Het is tijd voor ander nieuws. Het nieuws dat de woonkamers met de waarheid bereikt en niet met twee maten meet.
Volg ons:
