Iedereen praat over ons. Iedereen beslist. Ja, misschien zijn we wel onderdrukt. Worden we weerhouden van de dingen waar andere vrouwen wel vrij in zijn. We hebben beperkingen in het leven, grenzen die we niet kunnen overschrijden. Ja, anderen beslissen voor ons.
Het is geen keuze die je zomaar maakt, het dragen van een hoofddoek. Er zijn veel consequenties aan verbonden. Het is geen teken meer van respect en kuisheid zoals het 50 jaar geleden wel was in Nederland of België. Soms voelt het alsof je moet kiezen tussen je hart en je dromen. En ja, meestal is het een keuze die een vrouw zelf maakt.
Iedereen bekommert zich over de vrouw met haar doekje die onderdrukt is. Echter verliest men uit het oog dat dit juist voor de onderdrukking en beperkingen zorgt. Ik word boos op de mannen die beslissen wat een vrouw aan het strand níet mag dragen. Ik word boos op de vader die voor zijn dochter beslist wat zij móet dragen. Maar ook boos op meneer Theo Francken die de vrouwelijke agenten in Turkije en Marokko aanhaalt als tegenargument voor de hele discussie over de hoofddoek bij de Nederlandse politie, alsof hij zegt; ‘jij hebt geen recht om frieten te eten in België, want dat doen ze daar waar jij vandaan komt toch ook niet?’
Zijn wij niet het Vrije Europa dat iedereen in zijn waarde laat en zijn vrijheden geeft. Mag een vrouw niet zelf beslissen om te zijn wie ze is? Mag ik alsjeblieft kiezen wat ik doe en laat, wat ik denk of draag? Ik wil mezelf zijn als vrouw, dochter of moeder. Ik heb ook verwachtingen en doelen in het leven zoals ieder ander mens. En ik wil deze kunnen verwezenlijken zonder dat ik moet kiezen tussen mijn identiteit en mijn dromen.
Hoeveel minder ‘anders’ ben ik als ik mijn levendige bos haren toon? Ben ik dan minder allochtoon? Wat over mijn exotische naam of bruine ogen, zou ik dan wél verder mogen?
Neutraliteit is een verzonnen verhaal. Ieder individu is uniek. We hebben verschillende gedachten, ander DNA, eten in de middag andere boterhammen. Verstaan we elkaar niet meer in dezelfde taal? Ik wil ik zijn en, in mijn geval, niet mijn uiterlijk maar mijn hart laten spreken. Ik wil ik zijn, is het als arts, politieagente, juffrouw voor de klas of huismoeder. Ik wil zelf kunnen kiezen wie ik ben op de plaats die ik wil.
En ja, ik ben beperkt, omdat ik in België niet met mijn eigen identiteit voor de klas kan staan als leerkracht. Ja, ik heb grenzen omdat ik geen stageplaats kan vinden bij een huisarts die liever niet wil dat een jonge meid met een hoofddoek de patiënten als eerste ziet. Ja, ik word onderdrukt, omdat ik moet leven van hetgeen mij wordt gegeven, omdat ik geen bijbaantje kan krijgen in een winkel omdat mijn doekie in de weg staat. En zelfs met een universitair diploma thuis moet zitten zonder baan. En ja, misschien ben ik wel één die dolgraag de orde wil bewaken en dit land wil dienen, maar nooit deze droom zal waarmaken omdat anderen voor mij beslissen.
Volg ons:
