“Beste Münire, je wordt later een huisvrouw. Je mag daarom blij zijn als je je VMBO af kan maken en straks een MBO diploma op zak hebt…”
Dat was zo ongeveer de strekking van de woorden van de toenmalige directeur van de VMBO-school waar ik een opleiding volgde. Correctie; “:ongeveer”? Nee, eigenlijk was dat precies de strekking.
Terwijl ik dit schrijf, heb ik inmiddels al twee jaren een HBO diploma op zak. Ik ben jurist, ondernemer, politica en sinds kort weer student aan de Open Universiteit. Geen huisvrouw. Beste directeur, je hebt de plank volledig mis geslagen. 🙂
Mijn eerste acht levensjaren bracht ik door in Amsterdam Oost. Ik was een klein koppig meisje met een (toen al) sterke eigen mening. Op de basisschool mocht ik groep 3 overslaan, maar daar kwam de directie heel snel op terug. Ik zou te klein en tenger zijn, de kinderen van groep 4 zouden mij daarom pesten. Mijn ouders gingen er schoorvoetend mee akkoord dat ik weer terug werd geplaatst in groep 3. Papa vond dat ik later de juridische kant op moest gaan en ontdekte ook vrij snel dat ik van lezen en schrijven houd. Daar waar mijn zusje elke verjaardag een Baby Born kreeg, werd ik verrast met allerlei leuke en vooral dikke boeken. Toen ik acht jaar was, verhuisden wij naar Amsterdam Nieuw-West omdat onze buurvrouw er een hobby van had gemaakt (onder andere) etensresten op ons balkon te smijten. Praten hielp niet, agressief waren wij zeker niet, dus dan maar verhuizen.
De verhuizing bracht veel veranderingen met zich mee. In Amsterdam Oost had ik een heleboel Turkse vriendinnetjes waarmee ik constant in het Turks sprak. In Nieuw-West (en specifieker Nieuw Sloten) had ik helemaal geen Turkse vriendinnen. Ik vond het heel bizar dat ik geen Turkse vriendinnetjes in mijn nieuwe omgeving had. De nieuwe basisschool telde maximaal tien Turkse kinderen (inclusief mijn broer, zusje, broertje en ikzelf). Ik kreeg het advies om naar het VWO te gaan en mijn CITO-score sloot daar perfect op aan, dus kwam ik terecht op het Fons Vitae Lyceum.
Het Fons Vitae was heel andere koek. Deze school telde maximaal vijf Turken. Ik voelde mij buitengesloten omdat ik van huis uit met andere regels werd opgevoed en de kinderen op deze school die regels maar vreemd vonden. Het staat mij nog steeds heel goed bij dat een meisje uit de tweede klas trots vertelde over de vakantie in Frankrijk met haar vriendje uit de vierde. Haar vriendje had zijn been gebroken tijdens de vakantie, maar dat stond bepaalde handelingen ’s nachts niet in de weg. Ik schrok er van. Geen haar op mijn hoofd moest er aan denken dat ik op die leeftijd een vriendje zou mogen, laat staan samen op vakantie! Vanwege familiaire omstandigheden hield ik het maar twee jaren vol op deze school. In de 3e klas zat ik op een VMBO-school in Nieuw-West. Met heeeeeel veel Turken. De toenmalige directeur vertelde mij doodleuk dat uit onderzoek bleek dat ik vrijwel zeker zonder HBO diploma door het leven zou moeten gaan. Ik mocht blij zijn met een MBO diploma. En ik zou huisvrouw worden. Belangrijk detail.
Ik bespaar jullie de vele ups en downs van de jaren die daar op volgden. VMBO was een makkie. MBO ook. HBO vergde iets meer discipline, maar het was niet moeilijk. Ik had nog tijd en energie over, dus stelde ik mij kandidaat voor de medezeggenschapsraad van de Hogeschool van Amsterdam, domein Maatschappij en Recht (toen was ik 21 jaar). Ik werd gekozen. Na mijn HBO opleiding wilde ik eigenlijk door naar de universiteit, maar dat was inmiddels zo duur geworden dat ik er jammerend van af zag. Tijdens mijn HBO opleiding ging ik al vrijwilligerswerk doen. Zo kwam ik ook terecht op de school waar mij eerder werd verteld dat ik blij mocht zijn met een MBO diploma. Ik mocht daar bijles geven aan basisschoolleerlingen. Ik ben niet gauw trots op mezelf, maar de eerste keer dat ik in dat gebouw bijles mocht geven? Ik gloeide van opwinding en was apetrots op mezelf!
Vriendinnen, en zelfs mijn moeder, begrepen niet waarom ik mijn tijd verdeed met gratis werken. Ik zag het anders; het was investeren in mijn toekomst, in mijn omgeving, in mijn kennis en kunde, in mijn professionaliteit, in mijn curriculum vitae, in mijn inlevingsvermogen en communicatie skills. Ik zag een wereld van voordelen. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat ik werd opgemerkt. Het was eerst een grote ondernemersvereniging die mij vroeg mee te helpen aan de organisatie van een prijsuitreiking (23 jaar). De organisator was blij met mij en vroeg mij coördinator van het project te worden. Later werd ik directeur van een juridisch adviesbureau in Amsterdam (nog steeds 23 jaar). Weer iets later richtte ik samen met mijn beste vriendin een eigen juridisch advies- en incassobureau op in Amsterdam (inmiddels net 24 jaar). Daarnaast begon ik mij te interesseren voor de lokale politiek en kwam ik op de verkiezingslijst te staan van de Partij van de Arbeid in Amsterdam Nieuw-West (en nog steeds 24 jaar). Het was in één keer raak; sinds 19 maart 2014 zit ik in het Algemeen Bestuur van Amsterdam Nieuw-West.
Een paar weken geleden ben ik gevraagd om te gaan schrijven voor Sonhaber. Van alle stappen die ik tot nu toe heb gezet, was dit de snelste (nu 25 jaar). Ik zei meteen volmondig ‘JA’. De komende periode zal ik dus regelmatig schrijven voor Sonhaber.
Afsluitend wil ik graag nog een aantal mensen bedanken:
Onze oude buurvrouw omdat haar bijzondere aanpak van hygiëne aanleiding is geweest voor de verhuizing naar Nieuw-West, het pareltje van Amsterdam.
De beruchte directeur omdat hij mij onbewust heeft aangespoord het verder te schoppen dan enkel huisvrouw.
De mensen die constant in mij geloofden en mij buitenkansjes gunden.
De mensen die niet in mij geloven en mij bij elke stap een hak proberen te zetten.
Sonhaber omdat ze mij in contact brengen met jullie.
En natuurlijk jullie omdat jullie een klein deel van mijn leven met mij hebben gedeeld door te lezen.
Dit stuk verscheen eerder op SON Haber
Meer interviews met inspirerende voorbeelden lezen? Like ons dan op Facebook en volg ons op twitter
