Mijn zoon is een aantal jaren geleden heel veel gepest vanwege zijn huidskleur. Als klap op de vuurpijl werd hij door twee jongens na schooltijd bedreigd met een mes, omdat hij bruin is. De school heeft het afgedaan met er is geen bewijs, maar ze vroegen wel: “mevrouw, zou u hier niet over willen praten op sociale media? Een goede naam is heel moeilijk op te bouwen en een slechte naam krijg je zo.”
Ik heb een klacht ingediend. Er bleken al meer klachten over deze school te liggen. De politie heeft een onderzoekje gedaan. “Nee mevrouw, uw zoon liegt,” zei de agent. “Ik heb de ouders van deze twee jongens gesproken en de jongens waren ergens anders. En u kunt geen officiële aanklacht indienen, want de jongens zijn elf jaar.” Hiermee was het voor hen klaar. Jaren later sprak ik de agent weer en gaf hij toe: “we zijn erachter gekomen dat we eigenlijk te kort door de bocht zijn geweest, want het is wel gebeurd. Ik heb hem eerlijk gezegd altijd geloofd hoor…” Van de Jenaplanschool in Apeldoorn heb ik nooit meer wat gehoord. Ook geen excuses!
Hij heeft drie maanden bij ons op de kamer geslapen. Elke dag was ik bang dat hij het leven zou gaan verlaten. We hebben hem naar een nieuwe school verplaatst, hier bloeide hij op. De leraar is echt super omgegaan met hem. Er waren kinderen die het voor hem gingen opnemen als hij om zijn kleur werd uitgescholden, want helaas gebeurt dat nog steeds met enige regelmaat. ‘Zwarte Piet’ bijvoorbeeld of ‘kutneger’, wanneer hij langs een bushokje fietst.
Op school heeft hij een spreekbeurt gehouden over discriminatie. Hij heeft hier dingen verteld over White Pride, slavernij, Malcolm X en Martin Luther King, maar ook over het feit waarom mensen onderscheid maken en wat dit met je kan doen. De kinderen vonden dit de beste spreekbeurt en zelfs de juffrouw heeft dingen geleerd die ze nog niet wist.
Nu zit hij op de middelbare school. Hij is door 75% van de medeleerlingen gekozen als klassenvertegenwoordiger, dit terwijl hij de enige bruine leerling in de klas is. Waarom? Omdat hij is wie hij is.
Nu zijn we 2,5 jaar verder. Inmiddels torent hij een kop boven die jongens van toen uit. Hij is ze tegengekomen en ze waren erg bang. Maar wat denk je? Mijn zoon heeft ze heel vriendelijk en welgemeend gevraagd hoe het met ze gaat! Hij zei: “mam, het is niet nodig om iets terug te doen. Ik ben nu veel sterker en wijzer dan zij zijn. Ze zijn hartstikke bang. Hoe zwak ben ik dan als ik ze iets aandoe? Ik heb het ze vergeven.” Eén van die jongens heeft nu zijn excuses aangeboden.
IK KAN NOG ZOVEEL VAN MIJN ZOON LEREN!!!
Want hij heeft gelijk: wraak is geen oplossing. Vergeven en liefhebben is the key. Maar hoe groots moet je zijn om dit te kunnen? Deze jongeman van dertien jaar is zo GROOT! Het is een eer om zijn moeder te mogen zijn!
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons dan op Facebook en volg ons op twitter
