Movember is dit jaar gebombardeerd tot Turkenmaand. In plaats van snorren en baarden te associëren met aandacht voor (prostaat)kanker, is de aandacht verlegd naar de abla’s en de besnorde en bebaarde abi’s.
Voor diegenen die het hebben gemist, een korte update. Het begon met een onderzoek van Motivaction waarbij werd beweerd dat 90% van de Turks-Nederlandse jongeren een sympathisant van ISIS zouden zijn. Tegelijk was er een onderzoek naar vier religieuze bewegingen binnen de Turks-Nederlandse gemeenschap waarna een Turkse dramaserie binnen de PvdA afspeelde met de heren Öztürk en Kuzu vs. Asscher, Samsom en Marcouch in de hoofdrol. Dit allemaal leidde tot veel onrust en verontwaardiging in Nederland. Als kers op de taart ontstond er een politiek relletje tussen Nederland en Turkije na een verklaring van de Turkse ministerie van Buitenlandse zaken waarin kritiek wordt geuit op de Nederlandse regering over de bovenstaande kwesties.
Hoe durven ze?
Vervolgens vielen politici, opiniemakers en media over elkaar heen, want hoe durven zij? Hoe durft, in de ogen van Nederland, een moreel inferieur land als Turkije kritiek te uiten op het moreel superieure Nederland? Die verdorven Turken, die geen respect hebben voor homo’s en lesbiennes, Armeniërs, Koerden en Alevieten ongelijk behandelen en vrouwen niet als de gelijke van mannen zien. Dit is nog maar een kleine greep uit alle tegengeluiden aan Nederlandse kant. Het was voor de Nederlandse regering een bevestiging van de Lange Arm van Ankara, die zijn greep op de Turkse-Nederlanders in de Nederlandse samenleving probeert te verstevigen. Kort samengevat vanuit Nederlandse kant: Turkije hou je bek, kijk eerst naar jezelf, het is een binnenlandse aangelegenheid, dus bemoei je met je eigen zaken.
Balk in eigen oog
Maar wat is er nou echt aan de hand? Het is mens eigen om de splinters in iemand anders zijn oog te zien, maar de balk in eigen niet. Oftewel we zien wel andermans tekortkomingen of fouten, maar zijn blind voor ons eigen. Want gevraagd en ongevraagd uiten wij regelmatig kritiek in Nederland als belangrijke waarden als o.a. respect, gelijkheid en rechtvaardigheid mogelijk in gevaar komen. Dit doen we vanuit de politiek en media ook regelmatig zodra een van deze waarden in gevaar komt door gebeurtenissen in het buitenland. Dus waarom zo krampachtig reageren als een keer vanuit het buitenland kritiek komt op gebeurtenissen in Nederland?
Wij hebben onszelf in Nederland gekroond als moraalridders, verdedigers van de democratie en strijders voor vrijheid van meningsuiting. Hierdoor is een grote roze zeepbel van een tolerante samenleving ontstaan. We doen er alles aan om die zeepbel intact te houden. Dus weigeren wij regelmatig in de spiegel te kijken. Liever concentreren wij ons op incidenten en mogelijke tekortkomingen van minderheidsgroepen in Nederland of op fouten van andere regeringen.
De tolerantiesamenleving grootste probleem
Het onvermogen om voldoende kritisch vermogen te organiseren binnen de politiek en media heeft een tolerantiesamenleving mogelijk gemaakt. De tolerantiesamenleving die in mijn ogen het grootste probleem van Nederland is. Tolerantie is voor mij hetzelfde als gedogen. Het impliceert dat we in Nederland eigenlijk iemand niet willen, maar wel toestaan. Vervolgens blijven wij hem of haar wijzen op tekortkomingen en op hun ongelijkwaardigheid. Diezelfde tekortkomingen worden echter genegeerd als het gaat om de meerderheid. Dan zijn we ineens weer tolerant.
We tolereren bijvoorbeeld dat 55% van de autochtone Nederlanders minder buitenlanders wil, we tolereren dat maar 5% van de Nederlanders openstaat voor contact met moslims, we tolereren dat 75% van de uitzendbureaus bewust allochtonen weigert, we tolereren het dat spelers van het Nederlandse elftal uitgemaakt worden voor aap en zwarte piet, we tolereren dat een partij met 22 zetels constant bevolkingsgroepen wegzet als inferieur, achterlijk en ongewenst. Nergens horen we over initiatieven om deze verontrustende ontwikkelingen bij de meerderheid aan te pakken. We praten er misschien over en gaan dan weer snel over tot de orde van de dag.
Integratie en participatie blijven betekenisloos als wij niet met zijn allen hieraan werken en weigeren eerst kritisch naar onszelf te kijken. Een beter Nederland begint bij jezelf. Dus ik stel voor dat we eerst het maatschappelijk debat onderling gaan voeren over de dingen die ertoe doen in plaats van ons bezig te houden met wat anderen van ons vinden. En we eindelijk richting een acceptatiemaatschappij kunnen waarin er ruimte is voor iedereen.
Op de hoogte blijven van meer opinies? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
