Deze maand is Nederland al meerdere malen geconfronteerd met haar selectief geheugen en geweten.
Op 1 juli, tijdens de herdenking van de afschaffing van slavernij (Keti Koti) werd de speech van vice-premier Asscher terecht onderbroken door een groep boze burgers. Een groep boze burgers, die genoeg hadden van het polderracisme in Nederland. Maar wederom geen excuses voor het slavernij verleden. Dus schreef ik verontwaardigd een opiniestuk voor Voorbeeld-Allochtoon erover.
Twee dagen later werd de burgemeester van Amsterdam, Van der Laan, teruggefloten door de rechter over de vergunning voor de Sinterklaas intocht. De bestuursrechter oordeelde dat de intocht van Sinterklaas kwetsend is en dat Zwarte Piet wel leidt tot een negatieve stereotypering. Politiek en media kozen ervoor om deze historische uitspraak te negeren en dood te zwijgen. Ik was weer verontwaardigd.
Een week later was het weer raak. Op 11 juli was de herdenking van Srebrenica. De herdenking van ruim 8.000 moslimslachtoffers in voormalig Joegoslavië. Wederom nauwelijks aandacht aan een historische gebeurtenis waar Nederland liever niet aan herinnerd wil worden. Ik was wederom verontwaardigd.
Eerder die week was het bombardement van Gaza door Israël begonnen. Ook een week later toen het grondoffensief begon en het bloedbad een massamoord werd, bleef het stil. Ik was dit keer niet verontwaardigd maar boos, erg boos. Dus schreef ik wederom een column, deelde artikelen op Facebook, ging twee keer demonstreren en naar een benefiet iftar.
Net alsof al het bovengenoemde leed en alle overig leed in de wereld niet voldoende was, werd de wereld opgeschrikt door nog meer leed. Een vliegtuig opgestegen uit Amsterdam was boven Oekraïne uit de lucht geschoten.
En tot voor deze gebeurtenis leek het net of alleen burgers zich zorgen maakte om de voorgenoemde ellende op de wereld. Politici die zo hard, emotieloos en onverschillig zijn als het gaat om de Palestijnen en het slavernij verleden, vertoonden eindelijk menselijke trekken.
Het is mens eigen om een natuurlijk voorkeur te hebben voor soortgelijken met wie wij ons kunnen identificeren en wat dichtbij is. Nu zal elke gebeurtenis een ieder van ons anders aangrijpen. Hoe groter je identificatie met een gebeurtenis, hoe meer het je raakt en triggert om te gaan handelen. Je identificatie is o.a. afhankelijk van genetische, sociaaleconomische, etnische, culturele, nationalistische en religieuze factoren.
Een volksvertegenwoordiger dient al deze factoren te overstijgen. Wat mij meer raakt en teleurstelt is de passiviteit van, voornamelijk, allochtone politici. Allochtone politici geven keer op keer geen gehoor aan de oproep van hun eigen achterban, wanneer het er echt om gaat.
Allochtone politici en de voorgangers hebben hun posities in de gemeenteraad of in de tweede kamer te danken aan voorkeurstemmen. Voorkeurstemmen van in dit geval Turkse, Marokkaanse en/of Islamitische achterban. Allochtone politici hebben op alle mogelijke manieren hun best gedaan om de kiezers aan hen te binden door ze aan te spreken op hun etniciteit, cultuur, religie en/of nationaliteit. Of het nou op een moskee bijeenkomst is, of via een koepelorganisatie of stichting of vereniging, of brochures in eigen taal of het inzetten van bekende mensen uit de gemeenschap of social media. Iedereen weet dit en dat weten jullie zelf ook, beste allochtone politici.
Wij zijn echter geen jasje dat je aan en uit trekt wanneer het je uitkomt. Je kan niet kiezen wanneer je ons wel of niet vertegenwoordigd. Zet het politieke masker af en doe waar jullie voor gekozen zijn. Namelijk de stem vertegenwoordigen van je achterban.
Overstijg jezelf! Wees geen interim-manager! Wees een politiek en moreel leider! Wees een Voorbeeld-Allochtoon en kom met ons protesteren in Rotterdam aankomende zondag 27 juli! Dit is een noodoproep van een burger aan zijn politici, een noodoproep om steun.
Cemil Yilmaz
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons dan op Facebook
Quote: ”Allochtone politici geven keer op keer geen gehoor aan de oproep van hun eigen achterban, wanneer het er echt om gaat.” Haha, dat het kwartje nu pas valt bij jou. Aan de grensstreek gaan alle pomphouders op de fles. Regionale politici die in de 2e kamer zitten zeggen hun steun toe om dit probleem aan te pakken, en zeg nou zelf: is er iets gebeurd? Daarnaast als die allochtone polititci dat wel zouden doen zou je kunnen spreken van clientelisme. Politici dienen niet altijd te luisteren naar hun achterban, maar hun gezond verstand te gebruiken.
Helaas ter geruststelling om terug te komen op de subkop van je artikel: elk land heeft een selectief geheugen. In Marokko wordt niet gepraat over de oorlog in de westelijke sahara, in Turkije mag je niet praten over wat er met de Armenen is gebeurd of over de Koerden.