Er gebeurt te veel op deze wereld en er gebeurt te veel in Nederland om rustig te blijven en geen mening te vormen. Helemaal met de komst van sociale media word je verdronken in een oceaan van wereldleed en ellende.
In de afgelopen maand heb ik daardoor regelmatig lopen vloeken en tieren in mezelf, gediscussieerd met mijn omgeving en redelijk wat columns geschreven. En dat allemaal tijdens de Ramadan, de maand van het islamitische vasten. De maand van zelfbeheersing en naastenliefde. En in beide heb ik gefaald.
Voor mij was deze vastenmaand de zwaarste ooit. Niet alleen vanwege mijn regelmatige strubbeling met mijn zelfbeheersing als het ging om negatieve emoties, maar ook vanwege de selectieve naastenliefde die ik regelmatig vertoonde. Gebeurtenissen als Keti Koti, herdenking Srebrenica, massamoord in Palestina, de massa-executies door ISIS en de vliegtuigramp van MH-17, waren te heftig voor mij om mijn zelfbeheersing en naastenliefde te bewaren.
Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik blij ben dat de Ramadan voorbij is. Niet omdat ik weer een ‘normaal’ leven kan leiden, maar juist vanwege de inzichten die ik verkregen heb door zelfreflectie tijdens de Ramadan. Ik ben er namelijk achter gekomen dat ik een Poldermoslim en Internet-djihadist ben.
Een Poldermoslim is een moslim(a) uit Nederland die tijdens Ramadan transformeert tot een vrome moslim en die de innerlijke strijd die de Ramadan met zich meebrengt, afschermt voor zijn of haar omgeving. Selectieve posts op sociale media over moskee bezoeken, verzen uit de Koran en overvolle iftar tafels zijn het gevolg daar van.
De internet-djihadist, daarentegen, is een moslim(a) die transformeert tot een maatschappelijk geëngageerde moslim, die op internet moord en brand schreeuwt over selectieve maatschappelijke kwesties. Hij of zij post alleen over onrecht tegen moslims door niet-moslims. Daarbij vergeten de internet-djihadisten al gauw het overige leed dat door andere moslims worden aangedaan en vergeten ze hiervan openlijk afstand te nemen. Islamitische leiders uit Nederland, de islamitische wereld en idiote organisaties als Boko Haram en ISIS worden niet of nauwelijks meegenomen in hun posts op social media. Oftewel selectieve verontwaardiging. Ook ik doe er helaas aan mee.
Vanaf vandaag kies ik voor een andere uiting van mijn Poldermoslim en Internet-djihadist zijn.
Mijn streven is om vanaf vandaag een Poldermoslim te zijn, die transparant is in zowel zijn overtuigingen als twijfels. Een Poldermoslim die bereid is een open dialoog aan te gaan, ook over gevoelige onderwerpen binnen zijn eigen gemeenschap. Niet meer selectief zijn in wat ik van mijzelf wil laten zien. De innerlijke strijd (grote djihad) is bij moslims in Nederland naar mijn mening een te groot taboe en ik geloof dat de dialoog dit taboe kan doorbreken en velen kan helpen. Een uitdaging hierin zal voor mij zijn om geen waardeoordeel te hebben over een ander, als ik het niet eens met diegene ben. Een nog grotere uitdaging zal zijn om geen waardeoordeel over mezelf te hebben vanwege mijn eigen twijfels of vanwege de waardeoordelen van anderen over mijn gemaakte keuzes.
Mijn andere streven is om niet alleen maar op het internet een djihadist te zijn, maar ook in het dagelijks leven.
Een djihadist oftewel een wereldverbeteraar die handelt uit humaniteit en die niet doet aan selectieve verontwaardiging. Maatschappelijk betrokken waarbij gelijkheid, sociale rechtvaardigheid en naastenliefde centraal staan. Hierin wel het besef hebbende dat hij of zij niet de hele wereld kan redden. Je hebt echter wel een keuze in de manier waarop je maatschappelijke kwesties aan de kaak wilt stellen en aanpakken.
Een ding is zeker. Het gaat niet makkelijk worden. Ik zal regelmatig terugvallen in oud gedrag, maar er is hoop, want je leert namelijk met vallen en opstaan.
Op de hoogte blijven van meer opinies? Like ons dan op Facebook
