Ik ben nu 3 dagen 21. De overschakeling van mijn leeftijd heeft nog niet voor drastische veranderingen gezorgd. Ik kreeg salarisverhoging, dat was fijn, maar daar is alles ook wel mee gezegd.
Stiekem hoopte ik dat bij de overschakeling ook een nieuw bewustzijn kwam. Meer inzicht in de vragen die ik stelde over het leven toen ik 20 was.
Ik leef in interessante tijden. Op geopolitiek gebied staat er hoge spanning, maar ook in de samenleving is er onrust. Ik voel me een toeschouwer in alle gebeurtenissen. Ik word overspoeld met informatie en verhalen die plaats vinden, maar ik voel me machteloos. Een vriend van mij zei: “If you can’t find a guiding light, you have to go out and be the light.”
Maar hoe kun je dat licht zijn? Hoe kan ik die gevoelens omzetten in productieve hulp voor het bestaande probleem? Het is makkelijk om jong en idealistisch te zijn. Ik hoef nog niet volledig volwassen te zijn en op eigen benen te staan, nog niet.
Vroeger kwam die frustratie, over het niet weten omgaan met de wereld, er altijd heel ongedoseerd uit, want puberteit, geen emotionele controle of rationeel besef. “Mama, hoe kun je je druk maken over de afwas? De wereld is een zooi en er gaan alleen maar mensen dood en er is honger en niemand doet iets! Ik ga dit oplossen als je me nu gewoon even met rust laat, ja!”
Het hele menselijke element was er toen niet. En zonder dat, is er niets. Ik wilde de mensheid helpen groeien, maar ik was al het menselijke uit het oog verloren. Want als je niet voor jezelf en de mensen die je lief hebt kunt zorgen, komt alles wat je doet uit angst, onzekerheid en boosheid.
Ik denk dat ik behalve depressief over hoe de wereld verschrikkelijk en oneerlijk in elkaar zit, ik ook gewoon lichtelijk depressief ben. Ieders gevoelens zijn legitiem, ook die van mij. Toch is het moeilijk om jezelf niet te verliezen en te veel in je hoofd te blijven zitten.
Tot nu toe heb ik alleen gesproken over grote problematiek vanaf een makkelijke positie. Waarin ik de andere kant op kon kijken en er niks aan de hand was, want ze belemmeren niet direct mijn dagelijks leven. Als je aan het ontvangende eind staat van ongelijkheid die in deze wereld is en je bent geen toeschouwer, hoe vecht je daar dan tegen zonder dat je jezelf verliest in woede? En hoe vecht je vanaf een plek van liefde?
Ik denk dat niemand er goed aan doet om uit te leggen wat wel de juiste manier is om tegen de ongelijkheid van de wereld in te gaan. Maar hoe kanaliseer je je energie en productiviteit? Hoe geef je eigen gevoelens en gedachten genoeg aandacht en tijd zonder ze belangrijker en beter te vinden dan die van anderen?
Alles is echt super moeilijk!
En ik denk dat ook in dit levensjaar ik er veel tijd aan ga spenderen met het zoeken naar een manier om hier mee om te gaan. We hebben een hoofd en een hart, dus we kunnen iets veranderen.
So let’s do it!
Op de hoogte blijven van meer columns? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
