Vrijheid van meningsuiting, maar tot hoe ver? We mogen het (bijna) allemaal, zeggen wat we vinden en wat we denken. Dat noemen we ons recht, het recht van vrijheid van meningsuiting. Maar tot hoe ver kan dat gaan? Tot hoe ver mag dat gaan? Of beter nog, tot hoe ver willen we dat, dat mag gaan?
(Foto © Jennifer Moo)
Vrijwel iedereen heeft een mening, misschien niet altijd en overal over, maar iedereen heeft een mening. Sommigen onder ons hebben overal een mening over. Hoewel het soms goed is om niet overal een mening over te hebben, zou jij je kunnen afvragen of je wel overal een mening over kunt of moet hebben.
Ikzelf heb misschien niet over alles, of misschien ook wel, een mening. Altijd al gehad. Misschien niet altijd even goed geformuleerd of onderbouwd, maar dat terzijde. Dat, het overal een mening op hebben in combinatie met een soms nogal grote mond en een scheutje “niet altijd even tactisch uit de hoek komen”, heeft me wel eens in lastige situaties gebracht. Ik heb daarmee ongetwijfeld wel eens iemand gekwetst. Gekwetst met het uitspreken van mijn mening. Bewust of onbewust. Ik weet niet wat erger is. Hierdoor heb ik geleerd om mijn mening ook wel eens voor me te (moeten) houden. Want wil ik, als mens, verantwoordelijk zijn voor het kwetsen van een ander op basis van mijn mening ook al heb ik recht op vrijheid van meningsuiting? Is dat het waard? Is het dan soms niet beter om even je mond te houden?
Iedereen kent het wel, de veel voorkomende situaties waarin je uiteindelijk toch besluit je mening voor je te houden. Uit liefde, maar veelal vanuit respect of een combinatie van beiden. Uit respect voor de gevoelens van een ander en de mogelijkheid hem of haar te kwetsen. Uit respect, houd jij soms je oh zo goed geformuleerde en onderbouwde mening, al zeg je het zelf, toch voor je. Zoals wanneer je moeder, na uren zwoegen in de keuken, vraagt of je lekker hebt gegeten. Jij slikt jouw mening net als het eten in en houdt uit respect voor haar en hetgeen wat ze voor je heeft gedaan je mening voor je.
Jouw mening kan resulteren in het kwetsen van de persoon in kwestie en zelfs uitlopen op ruzie met een onaangenaam verloop. Het is zomaar een klein voorbeeld van aller-dagelijkse dingen in een reeks van nog zo veel meer, waarbij we het uit de weg gaan van onze mening prefereren dan de gevoelens van die ander te kwetsen. Ja, jij hebt recht op het geven van jouw mening, vrijheid van meningsuiting. De ander heeft in die zin net zo het recht op die mening van jou, maar voor soms is het misschien even beter van niet.
Het is een bijzonder fenomeen dat vrijheid van meningsuiting. Een prachtig en zeer uitzonderlijk, maar bovenal krachtig goed; het mogen en kunnen hebben van een eigen mening. Zo mooi en kostbaar zelfs dat we het meer zouden moeten koesteren, meer moeten waarderen. We zouden er veel zorgvuldiger mee om moeten gaan, woorden kunnen immers net zo hard dan wel harder aankomen dan (dodelijke) wapens. Het recht dat door sommige mensen misschien zelfs misbruikt wordt. Waarbij men zich, als je het mij vraagt, te pas en te onpas beroept op het recht van vrijheid van meningsuiting, als een stok achter de deur of als verbijtend excuus om alle eventuele kwetsende uitspraken te rechtvaardigen. Is alles dan toegestaan uit de naam van vrijheid van meningsuiting? Alles kunnen zeggen ten koste van een ander? Hoeveel mensen leven er in angst door dit fenomeen? Uit angst voor de mening van een ander of voor het uitspreken van een eigen mening.
Niemand moet leven in angst en zou zijn mening voor zich hoeven te houden. Maar dat wil wat mij betreft niet zeggen dat het altijd maar ten koste van de ander zou moeten gaan, en zeker niet dat het zo ver moet gaan.
Meer opinies? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
