Bij gezinshereniging werd je voor de tweede keer gescheiden van je geliefden. Jouw verdriet diep weggestopt en gefocust op de hoop en visie die jij had voor jouw kinderen. Herenigd met jouw levenspartner, mijn vader.
Twaalf jaar lang heb je alleen voor je gezin moeten zorgen, omdat mijn vader zware arbeid verrichtte om jullie financieel van alles te kunnen voorzien. Jij was de moeder, jij was de vader. Jij was de verzorger die zichzelf ook moest verzorgen. Jij was de onderwijzer, die voor haar zelf geen onderwijs kon veroorloven. Jij was de genezer, de arts, de beschermer, de engel die over mij waakt, jij bent de tank vol liefde die nooit bang was om degene te zijn die het meest lief had.
Jij wist wat voor grote verantwoordelijkheid kinderen waren en met je schouders kon je die verantwoordelijkheid dragen, nooit zwakte getoond. Het is dan ook niet gek dat, mijn Profeet Mohammed (vrede en zegeningen zij met hem) zei: “Het Paradijs is aan de voeten van de moeder.” Het zijn namelijk jouw voeten die mij negen maanden overal mee naartoe hebben genomen. Het zijn jouw voeten die s ’nachts kilometers hebben gelopen om mij te sussen, omdat ik ziek was of niet in slaap kon vallen. Nog steeds zijn het jouw voeten die mijn kamer binnentreden omdat jij altijd wil checken of ik een kalme nachtrust heb.
Jij bent mijn moeder. Er zal nooit een gelijke zijn, omdat jij mij voortbracht, dankzij jou besta ik en ben ik wie ik vandaag de dag ben. Ik had geen beter voorbeeld kunnen wensen, iemand die al het vertrouwde heeft achtergelaten om mij een rijke toekomst te kunnen geven. Vroeger kon ik nog wel eens enorme discussies hebben met jou, wij verschillen namelijk als dag en nacht. Ik ben namelijk altijd luid en aanwezig, terwijl jij liever stil en bescheiden bent. Jij houdt van sparen, ik van uitgeven. Jij kent beheersing, ik zoek de grenzen op. Jij bent heel realistisch en ik ben een dromer. Jij schenkt liefde, ik bewaar mijn liefde. Jij hebt liever een huis in het groen, ik kan niet zonder de stad. Maar al deze verschillen doen er niet toe, want ik ben jouw dochter, het is het bloed dat telt. Dat gevoel van onvoorwaardelijkheid. Het weten dat jij er altijd bent om mij op te vangen. Zelfs als ik er zelf een grote puinhoop van heb gemaakt.
Hoe ouder ik word, hoe ouder jij wordt. Van onverwoestbare vrouw, naar een vrouw die af en toe tekenen van zwakte toont. Ik zie je lichaam achteruit gaan. Je eens strakke jonge huid vertoont nu rimpels. Je kracht neemt in zekere mate steeds meer af. Hoe ik vroeger niks kon merken van alle zorgen die je droeg, kan ik die nu in je ogen zien. De pijn, verdriet en zorgen. Maar ik zie ook trots, ook al zeg je het niet vaak. Ik zie liefde, die toon je maar al te graag. Hoop op een betere toekomst voor je zeven kinderen en 21 kleinkinderen.
Zonder jou zou ik nooit zijn wie ik vandaag ben. Zonder jou zou ik nooit de familie hebben die ik nu heb. Ik kom voort uit een integere, eerlijke, rechtvaardige, attente, bescheiden, behulpzame, nederige moslima, dank je wel lieve mama, mijn hart is voor altijd van jou.
