Het nieuws dat ik mocht beginnen als columniste bij Voorbeeld Allochtoon maakte mij onwijs enthousiast en blij. Veel mensen volgden mij in mijn extase en feliciteerden me. Men stelde vragen en kwam met goedbedoelde adviezen.
Een advies is sterk blijven hangen. De betreffende persoon zal ik niet voluit noemen, maar aanduiden als R.
Ik was met R op school en we zaten aan een typisch viezig schooltafeltje. R keek me aan en feliciteerde mij op een originele manier. “Ik zit hier nu met een schrijfster. Toch? Je gaat schrijven nu.” Ik knikte glimlachend en keek naar buiten. “Ik ben er echt super blij mee,” zei ik tegen R.
R keek me een tijdje aan met een grijns op zijn gezicht, terwijl zijn kauwgom wisselde tussen zijn rechter- en linkerwang. Ik keek met een vragende blik terug naar R, omdat ik geen hoogte kreeg van hem en benieuwd was naar het vervolg van het gesprek.
Toen keek R naar buiten en maakte een dubbele klap met zijn kauwgom. “Maar word alsjeblieft niet de nieuwe Marcouch,” vervolgde R. Op dat moment voelde ik geen woorden opkomen, maar een diepe frons. R draaide zich weer naar mij toe met een grijns. “Hij ontmoedigt koranlessen en gaat op een gayboot staan. Dat kan toch niet met ons geloof.”
Door de onverwachte wending van het gesprek, bleef ik nog eventjes stil. Marcouch was toch die ene politicus? PvdA? Ja, wacht ik weet al wie het is.
“Maar het kan toch dat het zijn geloofsinterpretatie is? Hij heeft waarschijnlijk een andere visie dan jij,” antwoordde ik. R schudde lichtjes zijn hoofd en zijn kauwgom maakte nu lichte klapjes. “Het hoort gewoon niet. Onze gemeenschap neemt hem niet meer serieus.”
De dagen erna bleef dit advies door mijn hoofd spoken. Mijn schrijfwerk als columniste werd door R vergeleken met de uitspraken/gedragingen van een politicus. Elke zin die ik opschrijf zal worden geïnterpreteerd en waarschijnlijk een gevoel opwekken bij de lezer. Daarmee is elke lezer natuurlijk vrij om een beeld te schetsen over mij.
Maar hoe de positieve of negatieve beeldvorming zich kan ontwikkelen is momenteel een groot vaag gebied. Het maakt me wel lichtelijk onzeker, want het is heel makkelijk om iemand (verkeerd) te beoordelen over enkele uitspraken. Dat hebben we allemaal weleens gedaan. Soms over bekende personen als Marcouch of over een klagende buurvrouw.
Maar is dit voor mij een reden om mijzelf te filteren om anderen te plezieren? Niet echt.
Ik geef mijn gedachtes graag de vrije loop en zet deze om tot woorden op papier en dialogen. Zoals het hoort, als je het aan mij vraagt. Net als bekende artiesten op grote podia met gillende fans. Haal de fans en enorme bekendheid weg en zie mij krabbels maken op een vel papier tot in de eeuwigheid.
Volg ons:
