Wie is toch die man die zondag altijd het vlees komt snijden?

Poeh einde van de middag en nog geen column over Vaderdag op Voorbeeld-Allochtoon verschenen. Dat kan dus echt niet. Hoe kan dat toch? Als het gaat om moeders, heeft bijna iedereen een beeld erbij, maar is dat bij vaders ook zo? Ik moet gelijk denken aan het spotje van SIRE: “wie is toch die man die zondag altijd het vlees komt snijden?” Waarom zag ik, als kind, mijn vader bijna nooit toen ik opgroeide, behalve als het om financiën en zware overtredingen oftewel flinke correcties ging? Wie is hij eigenlijk? Wat is zijn verhaal?

Zoals vele gezinnen lag de opvoeding ook in ons gezin bij mama. Zij was als een Godin thuis. Zij was diegene die dagelijks ons liefde en warmte gaf, ons voedde, het huishouden deed, ons verzorgde als we ziek waren en daar waar nodig was ons (hardhandig) corrigeerde. Zij was de spil van het gezin. Het is dan ook niet gek dat dat baby’s en kinderen zich meer aan hun moeder hechten dan aan hun vader. Zij is namelijk degene die meer betrokken is. Dit zie je ook terug bij baby’s en kleine kinderen die bijna altijd huilen om hun moeder.

Ik was echter een aparte baby. Mijn moeder vertelde me dat ik nooit om haar, maar altijd om mijn vader huilde als er iets gebeurde. En aangezien ik de nodige correcties nodig had en veel brokken maakte, was er regelmatig een luide “Baaaaaaabaaaaaaaaaaaa” uit huize Yilmaz te horen. Van kleins af aan week ik het liefst niet van zijn zijde. Of hij nou naar werk ging, naar vrienden of naar de voetbal. Ik zou en moest meegaan. Een gezonde nieuwsgierigheid naar een mysterieuze man met een grote snor. Een nieuwsgierigheid naar mijn vader, dat mij uiteindelijk heel veel heeft gebracht in het leven.

Hij leerde mij namelijk het verschil tussen recht en krom en tussen goed en fout, hoe een heer zich diende te gedragen, hoe te bidden in de moskee, hij vormde voor een groot deel mijn normen en waarden, legde onze cultuur en geschiedenis uit, leerde mij een goed mens te zijn, hij liet zien wat verantwoordelijkheden voor zijn gezin nemen betekende door dag in dag uit, week in week uit, jaar na jaar in vijf ploegendiensten te werken. Hij leerde me de waarde van een opleiding kennen door mij op jonge leeftijd bij hem in de fabriek te laten werken, hij leerde mij gelukkig zijn met de kleine dingen, hij leerde me voetballen, hij gaf mij zijn liefde voor het boksen mee, hij leerde mij over helden als Muhammad Ali en Che Guevara, hij liet me luisteren naar Jimmy Hendrix, Santana en Bob Marley, hij leerde me Adana kebap maken, hij bracht me bij wat respect betekende, hij corrigeerde me wanneer het nodig was, hij leerde me dromen en hij leerde me mijn ambities waar te maken door altijd zijn vertrouwen in me uit te spreken.

Ik zal de rest jullie besparen, want er schieten nog 1001 dingen door mijn hoofd waar ik mijn vader dankbaar ben. Vragenderwijs heb ik mijn vader niet alleen als vader, maar ook als mens kennen. Hij was lang niet altijd blij met mijn nieuwsgierigheid, want in het verleden ligt ook veel verdriet. Toch vertelde hij in kleine stukje over onze familiewortels, over zijn harde jeugd, de armoede, zijn reis naar Nederland, over zijn afwezige vader die in Nederland nog een gezin was gestart, over zijn dromer als getalenteerde kunstschilder, over zijn hippietijd, over zijn opgegeven dromen vanwege familieverantwoordelijkheden, over zijn levenspad en keuzes in het leven.

Ondanks zijn pijn, ga ik tot op de dag van vandaag stug door met vragen stellen. Beetje bij beetje ontrafel ik zijn mysterie. Zijn antwoorden zijn als kleine stukjes van een hele grote puzzel. Een puzzel die ik zal en moet leggen, want het leven is te kort en vergankelijk. Door zijn puzzel te leggen wil ik mijn vader en zijn verhaal vereeuwigen, opdat hij niet alleen een gids en Voorbeeld- Allochtoon in mijn leven is, maar ook in die van mijn kinderen.

Ik zou tegen elke lezer willen zeggen: begin met het verzamelen van je puzzelstukjes!

Door Cemil Yilmaz